Corazón, esta vai por ti.

Hoxe é o día de San Valentín. Nun calendario que teño aparece como día 'do amor e da amizade'. Nunca me gustaron os tópicos e non creo que deba aparecer un só día no calendario adicado a 'eso', mentras que polo tanto os outros 360 e pico non o serían. É dicir, estes días on unha tontería, e máis cando o mesmo calendario ten sinalados 55 días entre 'mundiais de', 'internacionais de', etc. É dicir, preto de dous meses de días adicados a algo. Parece como se para que un sentemento ou actividade sexa recoñecido tivera que pasar indefectiblemente pola súa inclusión no calendario. A modo de Santoral. Ocórreseme que de feito o santoral é algo de eso, unha lembranza diaria de adicación persoal. Pero pasoulle o mesmo que comento cos 'días de': quedou nunha sinxela inflacción de nomes de adicación: tódolos días teñen asociada unha chea de santos que ninguén lembra, nin tampouco o que fixeron, polo que están no santoral ou o patroazgo que ostentan.
Troquei a foto por un debuxo 'a rato alzado'. E fun ben consciente do que facía e da dificultade de trazar un corazón máis ou menos ben feito, aínda co estilismo simbólico que se aparta abondo da imaxe verdadeira do que é un corazón. Ben, aínda así experimentei unha dificultade en facer a representación. É é que o amor, a representación diaria do amor, é algo parello: pode quedar máis o menos ben, pero a perfección... e máis cando todos somos afeizoados e ninguén porfesional . Ou equivócome? O mesmo podo dicir do difuminado: foi feito a posta así porque o concepto de amor antóxaseme algo difícil, de tal xeito que aínda que a idea que se ten del se aproxime abondo, en cada persoa ten as súas particularidades, asociadas ás súas vivencias.
Alguén sabe o que é o 'amor puro'? Eu diría: o meu. Pero sei que será así para min. Para os demáis... Se o ten alguén xa non é 'puro', ideal, senón real.
Despois de comezar dese xeito, relatar novas en Ribadeo e comentalas non me parece tan boa idea, polo que voume disculpar a min mesmo e quedar nesta nube de pensamentos, achegándome a eso de 'díllo con flores' tan propio do día.