1.De risa que despois de dicirllo o alcalde, xusto despois, o Presi de Galiza vaia e diga tres veces seguidas (como cando S. Pedro cando negou a Xesús) o de 'ría do Eo'.
2.De risa por non chorar que ese feito, con toda a significación simbólica que ten, se convertira en acto estrela do paso do Presi por Ribadeo para explicar ós alcaldes a xuntanza do outro día con Areces, o asturiano.
Título da foto: "...e con Castropol ó fondo..."
Da marexada entre presi e alcaldes, pouco se soubo, pero haber, hóuboa. Na prensa, o más que se fala é de 'enfrontamento insólito'
Fálase de que para este ano sairá un plan conxunto de xestión da ría, e tamén se anunciou a senda verde do ferrocarril (coido que po renésima volta, pero as outras n-1 correspondía ó PP). Estaremos vixiantes. E faremos o que poidamos.
En vieveiro seguen os meus pasos: "As 2.30 da madrugada, no segundo piso, na mediana deu 36 decibelios" e levarán ó Concello ó xulgado. A ver se a cousa se xeraliza, tamén en Ribadeo. Por eso de que 'a unión fai a forza' de de que fai falta poñerlle forza para que a cousa cambie, porque esta xente ó mando non está pla labor.
E de volta a Ribadeo, parece que da xestión do centro de día se vai a ocupar a Xunta. Por fin! Mira que non leva tempo O Tesón detrás de como se xestiona ese centro e o asilo... esperemos que sexa para ben, que coido que falta fai.
--
E un artigo meu do 21/02/97...
Gaia
Sóname ben. Ademais, a parte de ser unha especie de acrónimo dos membros da miña familia, leva consigo na actualidade un significado, unha idea, que comparto. Gaia ven do grego, da mesma palabra usada para designa- la terra, encarnada na deusa Gea. No mesmo acervo teñen a súa base palabras como xeografía, por exemplo. Nembargantes, fai uns trinta anos, James Lovelock, científico británico, asignoulle outro significado para desenvolver unha idea súa, como símbolo dela. Gaia representaría así a terra considerada como ser vivo.
Ben, é unha hipótese como outra calquera; de feito, a súa primeira expresión foi esa, a "hipótese Gaia". Hoxe está aceptada por todos lados nun ou outro sentido relacionado co pensamento de Lovelock. Hai quen a usa como mera hipótese de traballo, é dicir, para ver "que pasaría se as cousas foran así", e hai quen toma a toda a terra no sentido literal das palabras, como un ser vivo.
Require un certo exercicio poñerse a pensar na terra en conxunto como algo que evoluciona de xeito semellante a como o fai unha mosca ou como o facemos nós. Nembargantes, a terra que pisamos é algo cambiante, como un ser vivo. Evoluciona. Ten unhas partes relacionadas con outras, e aínda se relaciona en varios sentidos co resto do universo. Crece: cada día caen á terra moitas toneladas de pó que recolle no seu camiñar polo espacio. E poderiamos continuar con similitudes.
Sempre haberá puristas que digan, por exemplo, que a terra non se reproduce. Ou que non ten sentimentos. E que polo tanto, Gaia non deixa de ser unha metáfora.
Sobre a reproducción, non hai moito que obxetar a favor de Gaia, no sentido tradicional dos termos. A formación de planetas é algo complicado que non segue leis similares ás da reproducción á que estamos axeitados. Pero os planetas nacen: están ahí. E as estrelas morren de diversos xeitos, entre eles, podendo dar lugar á formación de novos sistemas estelares e planetas. En canto ós sentimentos, é algo descuidado na investigación. Os sentimentos foron tema de poesía e prosa. Pero este século comézase a estudiarlos, despois de falar deles toda a historia de humanidade; e non só de falar, senon tamén de xirar arredor deles. De feito, hai quen lles asigna sentimentos ós animais (bastante común) e ás plantas (máis raro). Está comprobado que estos seres, tratados con cariño resisten mellor, crecen máis, florecen máis bonitas, etc. Ate a materia inanimada ás veces parece ter algunha especie de lembranza que podería dar pé a adoitar xuizos ou decisións. En relación con isto, nalgunha novela de ciencia-ficción de Asimov* xa se fai unha composición de como resultaría un planeta vivo, pensante e sentinte en conxunto, actuando nel cada un dos seres vivos ("vivos" ao sentido tradicional), dun xeito coordinado e libre ó tempo, en conxunto coa materia "inanimada" (tamén no sentido tradicional).
Aínda tomando a Gaia non como unha realidade, senon como unha hipótese de traballo, rinde beneficios. Danos a imaxe de cómo son, cómo se poden entender, as relacións de todo tipo no noso medio ambiente. Relacións non só ecolóxicas, senon tamén de sentimentos. Devólvenos, entre outras cousas, aquel sentido de humanidade como formada por individuos, pero ó tempo, irmáns metidos nunha mesma empresa común. E tamén, sentido de cuidado da natureza e amizade con ela que xa atopamos no cristianismo, por exemplo, en San Francisco.
________________________________
Ningún comentario:
Publicar un comentario