Dominicus gloria

Os domingos son (mellor, poden ser) diferentes. Aí vai a foto como única manifestación de Ribadeo hoxe (na realidade, tomada onte... sobre a costa asturiana da ría, pola mañá) A luz caída do ceo... a min faime falta despois de aguantar os sábados pola noite a movida.


--





De Hernán Naval, espera de ser colgado no sitio web de Hernán:

Data: 17/11/90	Fonte: La Comarca del Eo
Título: A LÚA (Reticencias)
Autor: HERNAN NAVAL
Descrición: a sección reticencias era unha sección fixa na comarca e este artigo foi un dos primeiros en participar desta sección... ironía, alegorías, filosofía, políticas, poesía...que dicir. Entenderiano catro gatos e os que non o entenderan dirían ..es buen chico pero si se dedicara a dirigir la banda....neste artigo se define coma axitador cultural: creo que é a mellor definición que se pode dar da súa persona.
Comentarios: -

A LÚA

HERNÁN NAVAL

A marxe as singularidades do debut da banda ribadense nos límites territoriais da trascendencia que non se bateran, temo que 1992 vaia ser, só, o ano da pompa e circunstancia recriadora da ignominia do V Centenario de que un indigno tocaio meu, remoto predecesor de Hormaechea, marchase de copas a México. A propósito xa campea, xunto á necedade, o provincianismo. ¿Por qué non lle disputar a Baiona a oriundez de Cristóbal Colón?

De se realizar a ideia que en virtude da miña condición de vicepresidente da Federación de Asociacións Culturais galegas (entidade fundada e presidida durante os seus primeiros pasos polo agora alcalde de Ribadeo) me transmitiu hai meses o presidente da Asociación Cultural “Leiras Pulpeiro”, de Mondoñedo, que pretende a organización polas asociacións da comarca dunhas Olimpiadas Populares da Mariña (bolos, chave, billarda...) paralelas ás de Barcelona, non confío en que estas gañasen caracteres máis grandes nas páxinas da historia que o mostacho de Maragall.

O que quero dicir é que no 92 vai ser farto difícil competir publicitariamente con “la Pinta, la Niña y la Santa María” e máis co Cobi de Mariscal, e que por iso ha pasar desapercibido, alomenos aquí, de non remediármolo os axitadores culturais, ao que xa apelo, o primeiro centenario do nascimento en Berlín do pensador Walter Benjamin. Porque do que había ser o preludio desa efeméride, o cincoenta cabodano do suicidio de Benjamin por sobre-dose de morfina nunha sórdida pensión de Port-Bou a noite dun 26 de setembro de 1940, asediado pola Gestapo e ao non obter refuxio das autoridades franquistas, acordáronse catro filósofos ociosos na Universidade de Barcelona. Na de Barcelona, precisamente.

Partícipe de heterodoxia lúcida da Escola de Frankfurt, e marxista: xudeu que hoxe avergoñaríase perante os adoquíns anagados de sangue palestina de Xerusalén.

Benjamin fascíname porque é xenial harmonizando poesía e filosofía: “Dos dous tiña que ser eu, á forza, o primeiro en ver o outro. Pois de terme rozado ela cunha faísca da súa ollada, eu tería voado polos aires como un depósito de municións (Einbahnstrasse). Alfaguara ven de re-editar a versión española de Berliner Kindheit um neunzehnhumdert (Infancia en Berlín hacia 1900), incursión auto-biográfica cuxa leitura agora, no intre da unificación, pode resultar un profiláctico exercicio de orgullo por pasaxes pretéritos perante o futuro incerto. O capítulo A lúa comeza así: ”A luz que flue da lúa non vai dirixida ao cenário da nosa existencia diurna”.

Diáfana a lúa na noite de Ribadeo desde hai un tempo. Moderando por un instante a persistente alegoría, diría que desde que hai máis de tres anos unha maioría dos eleitores decidiron con criterio benjaminiano... Mellor retorno o proceso metafórico, non digan: desde que unha maioría non suficiente decidiu que “a lúa tivera un xogo fácil con este existir” (Walter, dixit). Hoxe, un dedo limpio e forte aponta outra vez á lúa: o porto exterior, por exemplo. E como no proverbio chinés, o idiota olla o dedo...

Sería mester en meio ano folgar a precariedade, sobrar a escasez, facer absoluto do que agora é relativo... para mellor ver a lúa aínda, e para que nengunha desesperanza xurda en nós como a que xurdiu en Walter Benjamin polo fenecido Berlín da súa nenez: “Sen embargo, xa estaba desperto, cando tratei de entregarme a estas palabras. E só entón, o espanto, co que a lúa acababa de me cubrir, semellaba aniñar en min para sempre e sen esperanza. Pois a diferencia doutros, este despertar non fixou a súa meta no soño, senón que me descubriu que o governo da lúa, que experimentara sendo neno, agardaba até outro evo”.