Ribadeo e Alhama

Estes días son novas a aplicación da lei relacionada co tabaco (aínda!) na hostalería, que en xeral está xa con bó camiño, Cancio (o Delegado de pesca) que plantea que os barcos de pesca leven turistas para sacarse unhas pelas, balbino que opina que o ascensor panorámico de baixada a Porcillán será un monumento máis, o Plantaforma que di que non hai vontade de defender a ría, que a Xunta quere frenar o botellón prohibindo a venta de alcholo 'polas noites', ... ou un vilalbés condenado a cárcere por negarse a facer a proba de alcoholemia.
Pero, para min, o máis representativo para é o que parece que xa deixou de ser nova: o caso de Alhama. Non é novo no blog, pero volvo cunha amplitude maior. Alhama é un pobo de Murcia que tiña previsto un plan cunha urbanización moi grande, coido que unhas 15000 vivendas. Unha concellal (muller, si, o partido non importa) rachou a disciplina de partido e a urbanización foise ó traste. Como xa aboara en plan 'adianto' 1,8M€ e pensaba aboar 4M€ máis, o Concello resulta que agora non ten nin para pipas, pero librouse dunha monstruosidade para a que, por exemplo, non se sabía onde ía saír a auga. A lección é que un concello endebedado estaba vendendo a súa alma ó diaño para vivir por riba das súas posibilidades. Ribadeo ten unha débeda que a Mesa de asociacións está tratando de saber e non lle din, e ten plantexadas non unha macro urbanización senón ata 19 urbanizacións, das que as 4 primeiras ían polas 500 vivendas. A semellanza parece evidente. Falta saber se en Ribadeo haberá algún valente.
--
Unha entrada relacionada con Hernán:
Data: 17/11/90
Fonte: La Comarca del Eo
Título: A LÚA (Reticencias)
Autor: HERNAN NAVAL
Descrición: a sección reticencias era unha sección fixa na comarca e este artigo foi un dos primeiros en participar desta sección... ironía, alegorías, filosofía, políticas, poesía...que dicir. Entenderiano catro gatos e os que non o entenderan dirían ..es buen chico pero si se dedicara a dirigir la banda....neste artigo se define coma axitador cultural: creo que é a mellor definición que se pode dar da súa persona.
Comentarios:-

A LÚA
HERNÁN NAVAL
A marxe as singularidades do debut da banda ribadense nos límites territoriais da trascendencia que non se bateran, temo que 1992 vaia ser, só, o ano da pompa e circunstancia recriadora da ignominia do V Centenario de que un indigno tocaio meu, remoto predecesor de Hormaechea, marchase de copas a México. A propósito xa campea, xunto á necedade, o provincianismo. ¿Por qué non lle disputar a Baiona a oriundez de Cristóbal Colón?
De se realizar a ideia que en virtude da miña condición de vicepresidente da Federación de Asociacións Culturais galegas (entidade fundada e presidida durante os seus primeiros pasos polo agora alcalde de Ribadeo) me transmitiu hai meses o presidente da Asociación Cultural “Leiras Pulpeiro”, de Mondoñedo, que pretende a organización polas asociacións da comarca dunhas Olimpiadas Populares da Mariña (bolos, chave, billarda...) paralelas ás de Barcelona, non confío en que estas gañasen caracteres máis grandes nas páxinas da historia que o mostacho de Maragall.
O que quero dicir é que no 92 vai ser farto difícil competir publicitariamente con “la Pinta, la Niña y la Santa María” e máis co Cobi de Mariscal, e que por iso ha pasar desapercibido, alomenos aquí, de non remediármolo os axitadores culturais, ao que xa apelo, o primeiro centenario do nascimento en Berlín do pensador Walter Benjamin. Porque do que había ser o preludio desa efeméride, o cincoenta cabodano do suicidio de Benjamin por sobre-dose de morfina nunha sórdida pensión de Port-Bou a noite dun 26 de setembro de 1940, asediado pola Gestapo e ao non obter refuxio das autoridades franquistas, acordáronse catro filósofos ociosos na Universidade de Barcelona. Na de Barcelona, precisamente.
Partícipe de heterodoxia lúcida da Escola de Frankfurt, e marxista: xudeu que hoxe avergoñaríase perante os adoquíns anagados de sangue palestina de Xerusalén.
Benjamin fascíname porque é xenial harmonizando poesía e filosofía: “Dos dous tiña que ser eu, á forza, o primeiro en ver o outro. Pois de terme rozado ela cunha faísca da súa ollada, eu tería voado polos aires como un depósito de municións (Einbahnstrasse). Alfaguara ven de re-editar a versión española de Berliner Kindheit um neunzehnhumdert (Infancia en Berlín hacia 1900), incursión auto-biográfica cuxa leitura agora, no intre da unificación, pode resultar un profiláctico exercicio de orgullo por pasaxes pretéritos perante o futuro incerto. O capítulo A lúa comeza así: ”A luz que flue da lúa non vai dirixida ao cenário da nosa existencia diurna”.
Diáfana a lúa na noite de Ribadeo desde hai un tempo. Moderando por un instante a persistente alegoría, diría que desde que hai máis de tres anos unha maioría dos eleitores decidiron con criterio benjaminiano... Mellor retorno o proceso metafórico, non digan: desde que unha maioría non suficiente decidiu que “a lúa tivera un xogo fácil con este existir” (Walter, dixit). Hoxe, un dedo limpio e forte aponta outra vez á lúa: o porto exterior, por exemplo. E como no proverbio chinés, o idiota olla o dedo...
Sería mester en meio ano folgar a precariedade, sobrar a escasez, facer absoluto do que agora é relativo... para mellor ver a lúa aínda, e para que nengunha desesperanza xurda en nós como a que xurdiu en Walter Benjamin polo fenecido Berlín da súa nenez: “Sen embargo, xa estaba desperto, cando tratei de entregarme a estas palabras. E só entón, o espanto, co que a lúa acababa de me cubrir, semellaba aniñar en min para sempre e sen esperanza. Pois a diferencia doutros, este despertar non fixou a súa meta no soño, senón que me descubriu que o governo da lúa, que experimentara sendo neno, agardaba até outro evo”.