'Non aparece a documentación' e 'alguén se vai responsabilizar desta tomadura de pelo que é a ocultación de documentación?' foron dúas frases (non aseguro que literais, pero si con moita aproximación) ditas por Valín e ideas que antes foron plasmadas de xeito máis suave nalgún documento presentado por min.
Como sempre, secretario e subsecretario (chamo así ó acompañante que aínda non sei ben a súa función) e un novo concelleiro. Total, na mesa, 13+3 persoas, e no momento de máxima audiencia (menos de medio pleno), 5 no público, incluíndo a un periodista e dous do Tesón... con entretido que é algunhas veces...
Puntos: só algúns, taxas ós caixeiros, e sobre todo colector Rinlo-Vilaselán. A parte do diálogo que chamaría de besugos e o feito de que aínda lle quedan 20 días hábiles de exposición para quen quera enterarse (no pleno é moi difícil facelo), este último punto levou máis da metade do pleno en base a ver qen se apuntaba as medallas dunha obra que é considerada necesaria pero que non remata o tema do tratamento de residuos deste tipo e non deixa clara o cumprimento da normativa. Opinión persoal, que non tratada alí, é que coido que sería mellor ampliar a planta EDAR de Rinlo que traer todo a Ribadeo, por un par de razóns alomenos, pero como nos enteramos onte, e pode que só porque trouxo discusión de outro tipo, pois así quedará. Eso si, pagará a Consellería no que segundo o alcalde é a 'primeira grande inversión', co engadido da oposición 'en tres anos'. Este punto xerou entre outras cousas unha perla por parte do alcalde: 'ningún ayuntamiento que se precie incumple ningunha normativa (...)" Naturalmente, rinme de xeito irónico pensando no tema dos ruídos.
Outro punto foron as normas de circulación para a zona peatonal, que se aprobaron pero que para min e coido que para a oposición e cantos alí estabamos quedou nun 'xa veremos' incomprensible.
Tamén en palabras do alcalde, no tema da piscifactoría a modificación despois das esixencias da Xunta non necesita de cambio de licencia por ser medidas correctoras, non de modificaicón do proxecto.
'Será por dinero?' foi outra das contestacións do alcalde. A lembrar que a mesa de asociacións aínda non sabe cánto debe o Concello (que é unha cantidade respectable con seguridade)
En fin, unha recomendación: o pleno, para quen quera divertirse, soe estar OK, a parte de aprender a interpretar algo así como chino (eso, tras moito tempo) e ver unha obra de teatro gratis.
As preguntas do Tesón? a ver se teño tempo de tratalas mañá.
--
Coido que hoxe é día de lembar un artigo particular (publicado o 29/7/03):
O privilexio dos zares
Velaí van máis ou menos tres historias e algún comentario. Preséntanse como pequenos contos para desenmascarar outro conto moito maior en extensión, duración e importancia, a modo de fábulas que son reais.
I- Contan os historiadores que se deu o feito seguinte: un emperador ruso, un zar, decideu visitar os seus vastos territorios, e mandou preparar a viaxe. O aviso serviu para facerlle máis cómoda a viaxe, pero tamén para que a xente que mandaba, gobernaba ou tiña o poder real no país, o que aquí teriamos chamado o valido, se puxera mans á obra e, nos lugares achegados ó paso da comitiva, construíra unha morea de falsas fachadas de mansións. Así, o teóricamente, sen achegarse á auténtica realidade (parecería unha redundancia, pero non o é) o xefe da nación e director nominal do governo do pobo quedou satisfeito tra-la viaxe e enganado sobre a miseria da vida dos seus súbditos e sobre o bó governo que dispensaba el mesmo (a través dos validos, claro).
Os autoenganos son os mellores enganos, por eso cando se trata de enganar o que se pretende sobre todo é de convencer para que non pareza engano. Na anterior frase van en catro lugares diferentes palabras idénticas: está claro de que estamos a falar, sen erro de ningún tipo.
II- Nas películas, todo parece real porque se trata de reproducir unha certa realidade, traspasando a ilusión á vivencia persoal e integrándoa. Co advenimento do cine fíxose evidente a súa potencialidade para a suplantación desa realidade. E tódolos que viramos, por exemplo, o NO-DO, e coa perspectiva que dan os anos, podemos xulgar a capacidade do cine de presentar a ficción como realidade, en particular en tempos con comunicacións difíciles.
Non sei cando se acuñou o de "estou vivindo unha película" para sinalar aua a realidade na que se está inmerso parece ficción e causa confusión por ese parecer. Sería unha manifestación dese equívoco entre o mundo e a imaxinación: verse vivindo algo imaxinado en troques de algo real.
III- Nos tempos que corren, os chamadaos medios de comunicación invaden o espacio da realidade de tal xeito que películas como Matrix parecen posibles (=representar cousas realizables) segundo a opinión dos expertos. E así, atopamos por exemplo que nas películas (a maioría, americanas), a riqueza sae polos poros dos personaxes, senón como disponible alomenos como obtenible polos máis diversos métodos, as máis das veces á marxe da lei. O importante é o consumo e a condición que se pretende que teña sempre, o fluxo de cartos. A xente que pon a lei aparece corrupta, pero mesmo os que tratan de correxir esa corrupción, para solucionala, sáltanse a mesma lei que queren protexer, quedando o argumento da peli como un armazón onde se manifesta un estilo de vida onde o importante non son as persoas, alomenos tanto como o que manifestan ser capaces de facer. E poderiamos continuar ... De tódolos xeitos, centremos o tema relacionándoo co párrafo inicial.
Sabemos que estamos a ser convencidos pola publicidade (mirar calquera anuncio para comprobación). Sabemos que nalgúns casos somos ou fumos enganados porque remátase por descubrir (aí está Iraq como testimonio das trolas que nos intentan meter) ... pero non sabemos ata que punto estamos vivindo unha ilusión de vida mezclando os nosos sentimentos coas sensacións, non só as que nos proporciona a realidade, senón tamén as que nos pre-fabrican e pasan a formar parte desa realidade.
Hoxe por hoxe, non chega co célebre "coñécete a ti mesmo" se non está enganchado e ampliado o outro "eu son eu e a miña circunstancia" Non dar importancia a comprender o mundo en que vivimos, centrándonos nunha parcela próxima de realidade implica cousas como o engano do zar, tragarse o que contaba o NO-DO ou creer que a economía vai ben para todos porque as empresas ganan máis, a pesares da reducción da emprego desas mesmas entidades. Por certo, todo bó engano recolle algo de realidade: os validos governaban ben para si, o NO-DO presentaba unha realidade de inauguracións e actos diversos que si se fixeron e o Prestige puido supoñer para algunha zona unha entrada extra de cartos durante algún tempo, do mesmo xeito que os maiores accionistas da empresa non van ser despedidos e si van ganar máis. E non vale ó recurrir ó estar "feliz e inocente": ir a morrer a Iraq, voltar para casa cheo de chapapote ou rematar no paro son cousas que están á orde do día.
Ningún comentario:
Publicar un comentario