1º de maio

Día de festa no traballo. O pobo amanece calmo, despois dunha noite que non o foi tanto, pero sen chegar, nin moito menos, á do día anterior. Pouco a pouco iránse enchendo as rúas, e a medio día de seguro aparecerán populosas. Algo semellante ocorrerá en toda España. Nas cidades máis grandes, manifestacións sindicais.
Nembargantes, estamos en época de retroceso dos dereitos dos traballadores que tanto costaron paraq conseguilos. A mesma data implica unha lembranza de mortes en prol de facelo. É dicir, dereitos conseguidos con sangue estánse a perder hoxe pouco apouco a cambio (ás veces que saen mellor) de algún carto máis que se leva o vento en pouco tempo. A precariedade no emprego cunde, e o aumento non normativo da duración do día laboral, tamén. Veñen de fóra xentes que buscan desesperadamente con que manterse, e vánse empregos a sitios onde é máis barato. Mentres, teño diante unha longa reportaxe: "Endeudados hasta las cejas" (El país, onte) o que implica que o impulso para consumir que se nos mete nas veas nos elva ó endebedamento e así, ó traballo como sexa para poder pagar. É dicir, noutro nivel a anos luz na práctica, pero a mentalidade é parella á dos inmigrantes que veñen en patera: sobrevivir traballando.
Vai varios séculos xa que os chamados 'ludditas' (non por seren afeizoados ós xogos ou á loita, senón por seren seguidores dun tal Ludd) trataban á destrucción das máquinas como camiño para destruír a escravitude que supuña o traballo asalariado. Hoxe é o mesmo traballo asalariadoo que destrúe máqinasnn sitio para poñelas noutro con menos salario. E cada vez máis, impón unhas normas de semellanza entre traballo asalariado e escravitude.
Veña todo a conto de que o primeiro título que se me ocorreu para hoxe foi o de 'o control dun pobo', pois ó fin, ése é o tema: quen controla Ribadeo, por exemplo? E atopámonos básicamente, aínda que non exhaustivamente, con tres tipos de xente: as vellas familias de algún tipo de raigame, os novos ricos da construción ou hostelería e os que tratan coa política de partido. É dicir, os herdeiros dos que se soen considerar vellos caciques (*), aqueles ós que os cartos parece situar por riba dos demáis e os que coido que se poden chamar novos caciques por comparación cos caciques de antano. A cousa non iría a máis, se se poidera facer un cambio nunha palabra que, ó meu entender, está lonxe de facerse: control por ... guía? liderazgo? Ambas palabras teñen connotacións maoistas, nazis... Haberá que voltar sobre o tema, pero non hoxe: é día dos traballadores, e é preciso disfrutar da ilusión de que contamos para algo.
(*) Polos suspicaces, transcribo a definición de cacique dun diccionario:

s.m. 1. Xefe nalgunhas tribos de indios de América Central e do Sur. O cacique daquela tribo recibiunos ben. 2. fig. Persoa que exerce excesiva influencia e poder na política e na economía dunha vila ou comarca. Por esta vez, os caciques non van gaña-las eleccións.