Poesía no Mondigo. Unha entrada diferente

Nn día no que a prensa recolle as reaccións ó informe da Xunta sobre o PXOM, como quen di amanecín no Mondigo con mágoa por batería para a cámara e un portátil. Unha folla de papel, un par de apuntes e unha transcripción...
A luz entra entre a bruma, deixando ver o recorte nídio das montañas saíntes cor gris máis obscuro entre a mañá descoberta pola néboa.
As Anzas, nebulosa. A ría, distiguible pola cor de contraste, gris bruma por riba de azul grisáceo.
As grorias, descendendo do ceo sobre parte do val do río Grande fánme pensar nunha verba, poesía.
Pouco a pouco, a luz descobre tamén o verde dos montes máis achegados e a bruma cobre máis e máis a ría...
Os cans, cada vez máis lonxe, seguen acompañando ós paxaros anunciando vida. Ea lgunha mosca.
As árbores que non deixan ver o baixo, despéxanse arriba.
No cumio, cinco picos metálicos cara ó ceo, apuntando a algún avión que lle fai compaña ás nubes e ó vento.
A raqueta que debuxa o alto do Noceda, como un libro de xeografía aberto dándolle a man a outro de xeoloxía.
E o mar, indefinido ó fondo, de cores variadas, e, ó tempo, sempre gris azulado, prata, azul, branco das rompentes ... e libre.
Nubes que se desparraman pasando o cordal lontano. Achegado, Penalonga, o Chao do Comado e as vacas muxindo no seu prado.
Burela, a última mancha gris, a Rapadoira anunciando Foz, Reinante, coa beira branca, contrastan cun tamén brancuzco terreo lunático entre Pena do Corvo e Rinlo.
Pequeno dende arriba, o humano fai notar a súa man. A Ponte sobresae onde non se ve a ría. A autovía en obras, o máis patente de Ribadeo.
Máis aló, a saída da ría de Ribadeo nótase como brazo do Mar Cantábrico. Castropol, límite da Liñeira, As Figueiras, sobresaen pola dereita.
Tapia intúese, non se ve, e confúndese o seu pensar cos muxidos da beira oposta mentras as nubes seguen a derramarse polo cordal traseiro.
De capota, o ceo, teito informe de nubes.
Ó baixar, tres moras saben a groria ó corpo esperando o almorzo. Decátome: no alto non se oen os paxaros.
De aí, un paso a pensar no lume. Ou como se vería o Mondigo cuberto de árbores caducos. Mellor esa imaxe.