As festas manifestan moito do que pasa no pobo e os seus valores. Non teño idea de onde proveñen as dúas palabras, pero mesmo 'manifestar' e 'festexar' teñen un algo semellante na forma. Por eso, mirando algúns dos fenómenos da festa podemos atopar unha imaxe da vida diaria, algo deformada, como no antroido, pero ás veces, mais real do que a tansparencia dos feitos diarios permite ver no día a día. Un exemplo sinxelo sería a atración pola atración (redundante) que agora se chama 'supersaltamontes' (coido) despois de pasar entre outros nomes, polo de 'pulpo' e por suposto, 'saltamontes', o que manifesta de xeito claro a creatividade lingüística, interesada ou non, para indicar neste caso cousas que aparentan ser novas cando na realidade non o son (aínda me comentaban ontes o uso de palabras como 'experiencia novidosa' por aprte de políticos ribadenses para indicar cousas que de ovidade teñen a repetición un ano máis). Ben, nesa atracción, todo xira, a xente queda sorrindo ou asustada, pero baixa igual que sube, xente 'normal', aínda que mentras están dando voltas síntense o centro da súa propia atración, e polo tanto, dalgún xeito, importantes e con máis valor que o que os rodea (cousas, pero tamén persoas), aínda que sexa a mesma atracción a que os fai sentir así, como sabe todo o mundo, e de xeito temporal. Ben, falo en terceira persoa e en masculino, como se non me afectara ou afectara só ós varóns. Está claro que non é así, e interiorizar a existencia deses sentementos é algo que pode facer calquera, aínda que non se monte, vendo o que pasa mentras está funcionando. Bo, pois eso ocorre moi a miúdo na vida; poñamos por caso nos mandatos políticos, nos que un sube co boleto electoral á atración e alí pode levar unha vida de voltas e voltas, indo para adiante, para atrás, saltando co compañeiro de banco, facendo a ola con outros, ... sendo o centro do universo ata as seguintes eleccións, e cantidade de veces sen decatarse que é un xogo e que o que conta para toda a vida é a persoa, e para o pobo que o montou na atración, que sexa considerado en cada momento e non se esqueza del por estar dando voltas de xeito máis ou menos toleirán.
En fin ,máis aló da atracción, xusto detrás, chamoume a atención unha obra que vin comezar o outro día pero ata hoxe non lle vin trazas, e que corresponde á outra fotografía: parece algo así como a reproducción dun castro ou unha muralla romana. Pero do que parece ó que terminará sendo, pode variar abondo. E eso non é para as festas, senón que se supón para abondo tempo. Unha lembranza: antes, nese cadro había só herba, ata esta mesma semana que rematou. E antes, aí e en toda a zona, a horta de Boado. Xa me teño lamentado noutro sitio de non ter sacado fotos do edificio que a rexía, pois é un sitio onde se ve, pode que máis que en ningún outro, a historia recente de Ribadeo de substitución do que era por ladrillo.
Un tema parte, e ó tempo, relacionado. Unha cita de Javier Marías, nun artigo publidado hoxe: "Neste país grotesco, nin a dereita nin a esquerda teñen o menor interese en que se saiba a verdade, e ambas están aínda dedicadas a maquillala ó seu favor, cando non a terxiversala con desfachatez". Como sempre, compárese con Ribadeo, con cousas sucedidas aquí, e xúlguese (aínda que J.M. referíase á guerra civil)
Fai un ano, daba conta do que sucedía en Ribadeo: segue a suceder.
Ningún comentario:
Publicar un comentario