Gustame a tranquilidade dun sábado pola mañá no outono. Despois dunha noite movida (unha vez máis) na que ás 5 da mañá o local de enfrente seguía con música e as persoas que saíron puxéronse a entonar algúns 'cánticos', tras comezar con críos ata despois das doce correteando e xogando cos cartóns do lixo (pais tomando 'algo' de xeito despreocupado no local próximo), música máis alta do normal noutro local, etc, o silencio embarga a rúa ata que pouco a pouco se vai sumando xente e máquinas e queda rachado ese pequeno embruxo da mañá. Becquer, na súa célebre "que es poesía? me preguntas mientras clavas en mi mirada tu pupila azul. Y tu me lo preguntas? poesía eres tu" non definiu poesía de xeito unívoco. Moitas mañás tamén o son, por exemplo.
Onte, a III Mostra de teatro afeccionado 'Daniel Cortezón' permitiu que o grupo teatral 'Raiolas' (de Alfoz) representara ante pouco máis de trinta persoas a obra 'A Pedreira', que permitiu á súa volta que o público se escachara a rir coas pequenas miserias de enfrontamentos interfamiliares. Unha obra sen pretensións, sinxela, afeccionada non só no que responde ó grupo que a representa, senón tamén na relación á propia obra, pero que sirveu para o público e que foi ben aplaudida polos que alí estabamos. A pouca asistencia, unha mágoa.
Como parte visual, 1)unha suposta rúa. Digo suposta, porque leva sen poderse usar vai para dous anos, o edificio que se supoñía axudaba a construír esa situación leva cun baixo comercial funcionando dende a primavera, e a rúa segue. Mellor dito, non segue. 2) o arco da vella (os dous) sobre a ría de Ribadeo, sobre a ponte dos Santos e As Figueiras. A sensación visual era intensa, co arco definindo unha zona clara e fóra, outra de cor escura...
Hai un ano, trataba no blog dunha fonte de Ribadeo e un comentario sobre a limpeza de Ribadeo, ámbolosdous con comentarios para tentar de atraer ligazóns a outras páxinas en inglés (era antes de que vira a necesidade de moderar os comentarios).
Ningún comentario:
Publicar un comentario