Despois do pregón, podería dicir que me gustou, pero non é esa a intención dun via crucis nin a miña ó ir. Polo tanto, omito esa parte. Teño que dicir que ía titular a entrada como 'Vía Crucis ou calamares fritos?', pero optei por non facelo para evitar malas interpretacións. O caso é que ó comezo, e antes do comezo, o que coido que foi un pensamento abondo extendido foi 'ule ben este arume de calamares fritidos', orixinado por un local achegado á igrexa e que de seguro desconcentrou a máis dun.
Falta de concentración, eso foi o que fixo que me fixara en pequenos detalles do Via Crucis deste luns ribadense. Detalles como que unhas estación tivera como referencia un banco (de cartos, enténdase) mentras outros tiñan por exemplo un altar (caseiro ou emprazado nunha igrexa). Como que os menos de 200 participantes viran alonxadas as súas dúas filas ás veces por coches aparcados, outras por separacións de obras, outras sinxelamente polo esprito de 'encher a rúa' que parecía apoderarse da congregación. encher a rúa dificultado non só pola (coido) poca xente, senón porque parecía evidente que os lectores e portadores de cruces, a xente nova, máis ben brilaba pola súa ausencia relativa. Detalles como que xa de volta, unha familia se quedara parada, contemplando o paso da procesión, en silencio e con expectación, pero tamén con respecto, mentras a nai lucía o veo que asociamos hoxe ó credo islámico. Ou que na capela da Terceira Orden dúas cruces negras tiveran por primeiro ano os nomes de Dimas e Xestas, os dous ladróns que acompañaron a Xesús no Calvario. En castelán, por certo, igual que todo o que se dixo. Ou que a impresion que podía producir fai anos un Cristo iluminado dende abaixo non sexa a mesma hoxe, con luces por todas as beiras. Detalles como o recollemento pouco menos que imposible mentras se fai de escaparate dos bares. Ou o canto de cinco mulleres con dúas guitarras, gravadas exhaustivamente por un cámara a todas luces afeizoado que 'chupaba cámara' de por si máis que o propio paso. Ou o paso dunha moto 'a todo escape' nun momento de silencio. Ou o detalle técnico que fixo que, ó paso do paso, un escaparate apagara ás luces ó ser programado para a obscuridade a partires das once da noite... todo, xunto co significado do Via Crucis, repetido nas 11 estacións dun ou outro xeito, facendo sempre referencia ó que significa un via crucis para cada persoa e á cantidade de cousas que nós, no primeiro mundo, nun sufrimos mentras que noutras partes son cotiáns.
Dixo o cura ó fin de voltar en silencio externo... un local pŕoximo encárgase de burlalo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario