Sobre a desideación das ideas e a perfección

A conto dun post de Fuji lémbrome dun par de esbozos / divagacóns que fixen días atrás, e para pasar a seca de post desta semana, métoos 'en bruto' como segunda de hoxe:
* Sobor da 'desideación' das ideas. No mundo moderno, as ideas sofren a interacción coa tecnoloxía. Hai uso da tecnoloxía polas ideas, pero ó fin, a tecnoloxía méteas nun estuche, e quedan máis bonitas, pero máis isoladas da realidade, menos visibles, sen actividade independente. Pasan a ser escravas da tecnoloxía para a súa aplicación, para a súa transmisión, para a súa pervivencia. Así, quen controla a tecnoloxía, ben porque é o seu amo material, propietario, ben porque ten acceso e é controlador dela, pode controlar tamén con certo éxito a vida das ideas. Como sempre na historia, o poder tenta controlar as ideas, ou mellor, controlar ós demáis mediante as propias ideas de quen o ten (o poder). Só que hoxe hai máis ideas e en certo xeito, máis capacidade de control. Que foi o que medrou máis relativamente: as ideas ou o contrlo sobre elas?
* Existe a perfección? depende do criterio elixido, pero non para todo criterio: 'hai que minimizar erros'. É dicir, a perfección sería un imposible, pois os criterios en parte solápanse con contradición. Ese é o ser humano: cunha perfección total inalcanzable, anda na procura de 'perfeccións' parciais que o enchan. Pero, pode encher algo que por definición é incompleto? quizais só se o propio recipiente, o ser humano é tamén incompleto. Lémbrame un imposible matemático: o 'conxunto de tódolos conxuntos', que sería algo así como o 'conxuno fetén', co 'Conxunto', e que sinxelamente non é.