Esta noite en Pequín eran as 7:30 da mañá mentras aquí estabamos nas 1:30, en pleno jolgorio nouturno na rúa e locais. Alí, unha centena de homes preparábanse para dar unha mostra de voluntade ó correr o máis rápido posible 42.196m, a maratón, mentras aquí unha boa porcentaxe da xuventude comezaba xa a atiborrarse de alcool. A tele comezara a conexión coa tristemente célebre Praza de Tiannamen uns minutos antes, para dar a partida puntual e disciplinada, ó que parece ser o estilo chino. Ós comentaristas déulles tempo de repetir varias veces os nomes dos tres españois participantes, Julio Rey, José Ríos e Chema Martínez, así como que se esperaban altas temperaturas (non pasara unha hora eran xa de 28ºC) e que o plusmarquista mundial, Haile Gebraselasie, non participaba por decisión propia ante a contaminación da capital china. O certo é que o percorrido, boa parte del por parques ou zonas axardinadas, non parecía estar demasiado contaminado a esas horas.
Unha maratón olímpica alónxase abondo (alomenos nos primeiros quilómetros) doutras de tipo populoso como pode ser a de Nova Iorque, con cen veces máis participantes.
Así ós 3 minutos xa se observaban na pantalla dous corredores craramente rezagados do resto. Ó seguinte, tiñamos na imaxe outro andando, posiblemente o primeiro dos lesionados. Ós 7, había craramente un grupo perseguidor desgaxado. Ós 10, os comentaristas daban nota de Julio Rey no grupo duns 30 na cabeza; non falaban nada nembargantes de José Mª Martínez, tamén nese grupo de alta velocidade que estaba a progresar pola Cidade Prohibida.
20 minutos e un atleta negro, africano de Kenia, Wanjiru, da o primeiro dos seus tiróns, facendo que se vexa unha longa liña de corredores. Wanjiru? Iso dixo o comentarista ata o final, pero na pantalla apareceu reiteradamente o apelido Wansiru, comentando que estes atletas de nomes raros cambian de apelidos, segue a chamalo igual en troques do que aparece escrito: Samuel Kamau Wansiru.
Chocoume nunha competición deste estilo un xesto de camaradería. O avituallamento que pasan ós 22minutos deixa ver como os dous kenianos en cabeza, tendo que coller líquido da mesma mesa, se pasan dun ó outro unha botella, colaborando normalmente.
Os 10.000m son pasados en 29:25 por Chema Martínez en primeiro lugar do grupo de cabeza, oito corredores que pasaran antes os 5.000 en 14:33 (é dicir, segundo 5.000 en 14:52) A partires de aquí, xa so se comenta dos outros dous españois para tentar de ver o retraso que acumulan cada 5km. Así, despois de falar o comezo sobre todo de Julio Rey, mesmo na chegada, ó estar entrevistando a chema Martínez, nin deixaron tempo para ver o estado en que chegaba ou o tempo de retraso sobre o primeiro (por outros datos propios, sobre un 11minutos despois).
Minuto 34: 7 en cabeza, todos africanos. E coido que todos co símbolo de Nike visible...
Minuto 37: Chema re-contacta co grupo entre a música china soando polos altavoces da praza de Tiannamen e o punchi punchi entre o boureo da rúa.
Minuto 40: As cámaras enfocan ó grupo onde vai Julio Rey e noto a disciplina dos policías chinos, firmes fronte a beirarúa, sen xirar a vista ó paso dos atletas. Lembro por exemplo a carreira na Olimpíada de L.A. (por certo, marca olímpica do portugués Carlos Lópes con 2:09:21 ata hoxe) cuns policías abondo máis relaxados.
Os 15km pásanse en 44:36 polo grupo de cabeza (+5.000 en 15:11); J. Rey desconta 26s máis.
a música segue a soar (no belo recorrido, de aires chinos; na rúa, o de todos coñecido)
Minuto 53: grupo de 5 en cabeza, 2 kenianos (Wansiru e Lel), un marroquino (Gharib), Un etípoe (Merga) e un eritreo, Kifle. O maratón segue a verse chan (de feito, a altura do recorrido ía de +40m ós +53, só 13 m de diferencia en máis de 40km.
20km. 59:10 (+5.000 en 14:34), atravesando Chema 1.15 despois e Rey 1:36. A media maratón pásase en 1:02:34, e os dous españois vese que acumulan desventaxa xa de xeito craro: +1:21 e +1:52.
25km. 1:13:58 (+5000 en 14:48) para o grupo de cabeza, estando o 6º clasificado xa a 1/4 de minuto e Chema Martínez a 2:38 (13º) e Julio Rey 20º a 3:43.
Wansiru segue pegando cando lle parece ataques para tentar despegar a Gharib; nunha destas (1:28) queanse na cabeza Merga e Wansiru e os outros vánse retrasando, a excepción de Gharib, que reengancha algo máis adiante.
30km: 1:29:14 (+5.000 en 15:18). Se ben o comezo da carreira os cámaras daban importancia a tódolos grupos, cada vez se decantan máis pola cabeza, que xa só abandoan esporádicamente. Chema, 14º, pasa a 3:24, Rey, 39º, a 8:35 e Ríos, na última referencia que da o locutor (o seu tempo por pantalla coido que non saiu nunca), 71º, a máis de 13 minutos.
1.44:37 é a marca de paso dos 35km (+5.000 en 15:24). O 4º xa vai retrasado case minuto e medio, e Chema, 15º cun retraso de 5:13. Segue Gharib á cola dos outros dous, pero segue.
1:49:30, Wansiru ataca de novo, e esta volta quen se queda é Merga. Gharib vése algo desprazado e a distancia vai aumentando, pero parece craro o destino final: 1º Wansiru, 2º Gharib, 3º Merga. 2 minutos despois, Gharib está a 15m mentras Merga vai xa a case 100. Aínda 2minutos despois, Wansiru está distanciado 50m, e un despois, alóngase achegándose ós 100m.
40km: 1h59m54s por Wansiru. Gharib pasa a 18s e Merga a 1:57. O cabeza de carreira fixo nos 5.000m anteriores 15m40s. Pouco despois, entrada no estadio (novo, imponente, flamante, bonito estadio nacional) do atleta de 21 anos, cun ritmo e estilo que parece que comezara a correr agora mesmo. 2:06:32. Nova marca olímpica. Ó atravesar a meta, persínase e xunta as mans como agradecemento ou pregaria. Despois, arrodíllase e repite antes de cubrirse coa bandeira. Gharib chega 44s despois. E dramáticamente, despois de entrar no estadio 3º cus 25 m de separación, sen forzas, Merga deixa o 3º posto a Kebele, que chega cunha diferencia de 3:28, relegando a Merga, da mesma nacionalidade, que despois de ser adiantado afúndese totalmente ó 4º posto con 3:49 respecto a Wansiru, e chega a meta andando: está a piques de perder un posto máis, pois Lel (+3:52) pisoulle os talóns. 5º é un suízo, Rothlin, do que pouco se soubo en toda a proba, pero chegou só con 4:03 de retraso.
Os españois? Chema, 2:14:00, 16º, comenta a súa carreira e quédome cun retazo: nos avituallamentos xa vía que se lle ían e aproveitaba a súa maior habilidade para reintegrarse ó grupo. É dicir, dende abondo antes de que fora definitivamente separado da cabeza de carreira, a carreira xa se lle fora da súa propia cabeza. Pero seguiu aí.
Na rúa (Ribadeo, case as 4 da mañá) están de celebración. Pero non polos xogos, senón de despedidas de solteiro ou sinxela celebración de celebración. Aquí, a superación máis ben parece destinada ó Guinnes alcohólico que a calquera superación persoal en positivo.
Por certo, onte no El País, unha nova sobre o abandono do tema do ruído por parte dos concellos. Se queren exemplos, Ribadeo da abondos (un? estivemos sen sonómetro case catro meses, ou sen case, que non sei exactamente o día de envío e o día de chegada, e se faltou algún día, non chegou a unha semana).
Ningún comentario:
Publicar un comentario