Pequenas cousas

Un fallo na lembranza fai que do pleno dos orzamentos de onte só poda dicir que continuaba ás 21:30 en marcha, o que, apra ser un pleno extraordinario de curto recorrido, indica que non foi sinxelo, como por outra banda era de esperar. Como os medios ós que teño acceso a estas horas non me din tampouco nada novo, pois esperaremos un pouco máis a ver que pasou ó final.
Mentras, deixo o díptico de pequenas cousas (mellor dito, de 'o pracer das pequenas cousas'), obra teatral á que cheguei tarde igual que a metade da xente que alí había por mor de que no folleto trimestral estaba posta ás 21 e no aviso via correo electrónico (do que deixei copia) ás 21:30. En fin, 11 actores cun públido dunhs catro persoas por actor interpretando unha obra feita de pequenos anacos ('pequenas cousas') que amosaban o que inflúen as pequenas cousas na nosa relación cois demáis e polo tanto, na nosa vida. Ó carón, do díptico ampliable se se preme co rato sobre el, e no que se pode ver non só a sinopse, senón tamén outras pequenas cousas, como que a compañía figure como eescola de afeizoados, o patrocinio (por certo, comín no escaneo un carácter e é o IV encontro e non o V), que se puxeran abaixo os dípticos correspondentes as actuacións de Sarria e Samos, etc.
Pequena cousa é tamén as vías peonís que están a deixar nos laterais da Ponte dos Santos. Aparentementente, as bicis van telo difícil para pasar. Claro que, dende o coche é difícil precisar a anchura exacta, e estou desexando equivocarme no que remato de dicir.
E, afeitos ós altos prezos de vivenda (a crise polo momento non os fixo baixar tanto), tamén é das 'pequenas cousas' xa non o anuncio, senón o comezo de construcción das novas vivendas sociais.
Para rematar a entrada, lémbrome doutra 'pequena cousa' na que me fixei a comezos de mes en Couto de Arriba (Castro de Rei), unha casa á esquerda camiño de Lugo. alí estaban, a media tarde dun día luminoso pero non agobiante de agosto, diante da casa e polo tanto, diante da estrada, dous cativiños no banco de pedra adosado á construcción. A súa diversión non era ver pasar ós coches, nin falar, nin ler, nin pelexarse, nin... era xogar. Cada un coa súa maquiniña, absortos do outro, dos coches, do mundo. Pensei que diferencia co mundo e cos xeitos de cando eu era pequeno, e sígome a lembrar da súa imaxe as veces que pasei por alí dende entón, compadecéndome unha e outra vez de dous nenos que xa non saben disfrutar do mundo real. Aínda que tamén me pregunto se non serei eu quen non comprende o que é mundo real hoxe: na mesma viaxe, nun centro comercial de Lugo puiden observar que o que a vez pasada que alí estivera era un quiosco/revistería, pasou a ser un lugar de venda de xogos para máquinas diversas.