O 1 de setembro Ribadeo soe estar de resaca. De resaca do verán. é certo que sempre hai unha certa porcentaxe de veraneantes que se queda ata despois do oito, pero setembro, obvio, xa non é agosto.
Vomo despedida dese mes de verán con veraneantes (setembro é a maior parte verán astronómicamente, ademáis de selo tamén moitas veces en temperatura e sol), o festival das artes deixou 'Delicias española', música aplaudida polo público, que, por ser pouco (50/60 persoas) deu a sensación de non encher o auditorio, pese ó que o direcotr e artistas ofreceron unha propina de Rafael Pérez, un romántico Minueto para Cuarteto de corda.
13 artistas máis o director ofreceron un concerto do que creo que todo o público asistente saiu contento. a primeira impresión foi de suavidade, relaxo, ... unha mágoa (alomenos para min) que os focos estiveran enfocados de xeito que molestaba ó público, ó estilo de cando os fotógrafos deixan cego ó persoal a base de flash.
A actuación lembroume un conto de Isaac Asimov sobre o redescobremento da música (en realidade, no conto, dun certo tipo de música) como terapia nun futuro lonxano, así como no desfrute da música antes da existencia de partituras, establecendo pola miña conta neste caso un paralelismo co caso do conto oral vs. escritura.
O conxunto, ó meu ver, tivo unha execución técnica impecable, acompañando ademáis a estética dos movementos simultáneos dos executantes nunha especie de exercicio multimedia.
Así, o mesmo que onte un xornal daba espazo ó síndrome post-vacacional, deixo aquí unha idea para afrontalo un pouco mellor: algo de música a gusto.
Ningún comentario:
Publicar un comentario