Vicente Ferrer e o Nobel

Vicente Ferrer foi (pois xa morreu) un home de ben que comezou a súa vida na India como misioneiro, e rematouna alí deixando a outros a misión. A súa vida sufriu diversos cambios, dende o anarquismo á relixión e logo á doazón de si mesmo, ata desenvoltar unha rede de axuda e desenvolvemento nunha das rexións máis pobres do mundo. Agora a fundación que leva o seu nome está impulsando a súa candidatura para o Nobel da Paz, que será presentada hoxe en Oslo. A semana pasada saltou ós medios a noticia da candidatura, e dende aquela foise espallando a nova.
O caso é que onte aparecía unha viñeta no 'Público' abondo ilustrativa sobre o tema: a comparación nunha manifestación entre a actividade de Vicente Ferrer para aspirar ó Nobel e a posible negatividade da mesma debido ó criterio usado para a concesión do último Nobel da Paz, Barack Obama.
O certo é que, aparte de estar morto e seren concedidos os Nobel a xente aínda viva, Vivente Ferrer non se axusta moi ben ó perfil, non só en comparación con Obama senón con outros moitos persoeiros, en particular políticos, que apsaron por ali.
Máis ben a campaña parece unha propaganda da fundación para seguir dispoñendo dun mínimo de efectivo co que facer fronte á súa labor.
"Cando a miña voz cale coa morte, o meu corazón seguirate a falar", cita de Rabindranath Tagore usada para abrir un artigo sobre Vicente Ferrer, é abondo ilustrativa do que se pretende: seguir co legado do morto nun mundo no que se pretende acalar moitas ideas.