Como unha piña

Con abondos días de ventaxa sobre o previsto inicialmente, os mineiros chilenos atrapados dende hai máis de dous meses teñen comezado a saír, unha volta que a sonda chegou ó nicho no que se atopan. Volve a efervescencia de novas, e vese outra vez aparentemente a un pobo/nación/estado aglutinarse arredor, e a alegría que eso produce. Eficacia no rescate ...
Fai falta que se queden mineiros enterrados para esa explosión de alegría? Evidentemente, non: a 'roxa' tamén fixo aglutinarse á poboación en España uns días. Teñen en común ambos casos que alédase a poboación enteira, pero quen consegue a alegría é unha pequena minoría.
Será necesario pois, unha probable mala xestión dunha mina para aforrar cartos (segundo o que está a pasar por Chile, a iso lle botan as culpas polo momento), e un sufrimento e esforzos extra para chegar a unha situación normal? Porque resulta que ó que se volve é a unha situación máis ou menos normal, que non tiña producido alegría nin cohesión popular hai máis de dous meses, antes de quedárense atrapados os mineiros. A 'roxa' demostra que non, pero as probabilidades quizáis esteñan a favor do 'método chileno'.