O camiño que non tomamos

Outras alternativas son posibles. Que deixen poñelas en práctica dun xeito doado, é outra cousa. Con dous días de retraso lin no El País "Islandia, el camino que no tomamos", do amigo Paul Krugman. Comparacións económicas e a posibilidade dun modelo diferente. Non moito novo, ó tempo que mantén viva a posibilidade non tanto de que as cousas cambien para mellor, senón de que cambie o sistema; de que nós, cidadáns, logremos facer presión para cambiar o sistema. Un sistema que cada vez nos repele máis, como lembra hoxe mesmo a bitácora de Im-pulso a conto da reforma sobre a lei de enxuizamento, que impide na práctica ós cidadáns de a pé a recurrir ó supremo. Pero sistema nunha sociedade na que estamos metidos sen solución de segregación non é descartable sen máis, sen reposto. E son situacións anómalas dentro dese mesmo sistema as que fan vislumbrar algunha posibilidade, aínda que sigan a ser 'dentro' do mesmo sistema. O que non ten moito sentido é que, como subtitulo hoxe Público, "La quiebra griega podría llevarse por delante a bancos de todo el mundo", a conta de que (e é o título), "Consultar al pueblo desquicia a los mercados"