Cantiga de Carnaval (Artigo de E. Lombardero)

CANTIGA DE CARNAVAL

E cousa ben sabida que os carnavales son tempos de festa pagana, onde os curas e monxas soen ser obxecto de sátiras mais ou menos orixinales. Pesie aos cambios democráticos estamos moi lonxe de vivir nunha sociedade onde haxa unha auténtica liberdade de expresión e as opinión críticas ou discrepantes abrollan por onde poden, sen canles oficiais que lles abran camiño.
Nos carnavales recén rematados puidemos presenciar o paso dun grupo de máscaras que bailaban e cantaban a seguinte peza:

O señor cura non baila porque ten un bemeuve
E tamén ten unhas tallas que las baixa e que las sube
As tallas de Santalla antes eran de madeira
Ahora sonche de pladur que non hai quen las queira.

(Musica de O saio de Carolina)

Algúns comentarios que suxire a cantiga son os seguintes. En primeiro lugar obsérvese a identificación entre a tonsura, da versión original, con bemeuve. Ambolos dous son signos de distinción e poder pero un está na cabeza e o outro nada mais ben polos pes. En segundo lugar anótese o carácter valorativo dos materiais: ao pladur non hai quen o queira, pero as obras antigas en madeira son meritorias e codiciadas. En resumen, o xenio popular anónimo, volve a poñer a realidade ao descuberto fronte a tanta hipocresía e adulación.

Evaristo Lombardero Rico