Cargo os sons anteriores, tomados na beira asturiana da ría, e atópome con que me di que 'podo cargar a letra agora, se quero'. Collo un parágrafo do curto libro, unha volta pasado ó galego dende o portugués (no que recomendo que se lea; se se sabe en castelán e en galego, non ha dificultade que sobrepase o atractivo do escrito orixinal. Aquí póñoo en galego por mor da présa e non cometer máis erros dos que xa vos teño afeitos ó escribir):
'Viñeron despois os homes e mulleres do Alentexo, aquel amesma irmandade de condenados da terra á que pertenceran o meu avó Xerónimo e a miña avoa Xosefa,campesiños rudo obrigados a alugar a forza dos brzos a troco dun salario e de condicións de traballo que só merecerían o nome de infames, cbrando por menos que nada a vida á que os seres cultos e civilizados que nos prezamos de ser apreciamos chamar, segundo as ocasións, preciosa, sagrada ou sublime. Xente popular que coñecín, enganada por unha Igrexa tan cómplice como beneficiaria do poder do Estado e dos terratenentes latifundistas, xente permanentemente vixiada pola policía, xente, tantas e tantas veces, vítima inocente das arbitrariedades dunha xustiza falsa.'
E claro, despois, falta unha visual:
Ningún comentario:
Publicar un comentario