Kafka na Mariña (e máis aló)

Nun  mundo interconectado, onde as posibilidades de transparencia son múltiples, amplas, a realidade convírtese nun coto cerrado de caza á especie 'cidadán común' que non pode escapar do seu interior.
Múltiples son as sinais e os efectos delas. A última polo momento no noso entorno próximo, a sinatura ante unha cantidade en branco do paso do gasoduto polas fincas afectadas. A cousa é como segue: por utilidade pública, a empresa logrou que os terreos sexan expropiados. O proceso inclúe básicamente dúas partes, unha, que poderiamos chamar de aceptación, e outra de oficialización. Na primeira, preséntase un documento para comunicar que a finca vai ser afectada. Na segunda, a Xunta, como entidade pública, oficializa a expropiación dun ben particular para beneficiar á comunidade (ise é o motivo teórico de calquera expropiación particular, así como de calquera privatización pública) e dicta a cantidade compensatoria desa expropiación.
Que implica? Pois que na primeira parte acéptase quedar sen un ben propio a expensas do que digan na segunda. E se alguén non asina na primeira parte? En realidade, é un trámite, e a maquinaria segue sen cambio apreciable.
Pouco importan cousas como que a beneficiaria dineraria desa cesión do privao ó público sexa unha concesionaria privada (pertencente a outra xente diferente de quen cede as terras, claro, e polo tanto implicando unha transferencia de algo privado a outra privacidade a traverso do público), ou que o lóxico nunha obra de magnitude sexa o primeiro calcular os custes, e polo tanto, sexa doado especificar xa unha estimacón para chegar a un trato. O que parece preponderar é o uso do 'público' para favorecer o desenvolvemento de concesionarias privadas en función do espolio do particular, sexa en posesións ou dereitos, que non nos imos meter en minucias.
E así, a vida segue, facendo (ás veces) amago de defensa de determinados intereses particulares cando a atacada é toda a sociedade (por turnos, iso si) a mans dunha minoría que controla o ataque, os recursos, medios e posibilidades, e que aínda que pareza tamén sociedade, está illada dentro da mesma en redutos que poderiamos chamar 'sociedades'. Na Mariña e máis aló; máis ben, cada vez, máis aló.