Ribadeando: Un premio para o ascensor

20131013

Un premio para o ascensor

Ribadeo 'espertou' o pasado día 7 de outubro coa concesión dun premio 'ó ascensor'. Con esa idea foi recollido nas novas e polo alcalde, segundo elas. Así foi recollido cun certo retraso.

Collo a parte da nominación do Ri.U.So que atinxe ó ascensor: "gli spagnoli Elisabeth Abalo e Gonzalo Alonso hanno vinto nella sezione "Architetti e Ingegneri" (premio 4mila euro) per la realizzazione di una torretta che andrà a caratterizzare il porto turistico di Ribadeo, in Galizia, ricucendo il percorso che congiunge il litorale al centro storico." . É dicir: os españois Elisabeth Abalo e Gonzalo Alonso venceron na sección 'Arquitectos e enxeñeiros' (premio de catro mil euros) pola realización dunha torreta que chegará a caracterizar o porto turístico de Ribadeo, na Galiza, reducindo o recorrido que une o litoral e o centro histórico.

Hoxe facía vento na Atalaia. Non eran acolledores os bancos. No prado hai 3. Dous xuntos, fronte ó ascensor, nos que, se un está sentado, recolle ista vista:

Mentras, o outro, que cadra xusto fronte ó único espazo sen copas das árbores enfronte da saída da ría, ofrece ista:

E a vista de Castropol, embaixo, queda sen bancos, nin nese nivel nin na baixada dende a capela ó ascensor:

Se se baixa alí, pódese observar un evidente descuido no seu mantemento, como houbo quen me comentou hoxe mesmo. E outras vistas, menos efectivas por ser de curta duración a traverso de vidros non tan transparentes a estas alturas.

O premio foi para os arquitectos, non para Ribadeo (entrou na categoría de arquitectos, non de administracións públicas). Por certo, un comentario do alcalde: 'mantenerlo, dice, no supone problema para el Concello, porque el gasto es asumible'.

Así pois, o premio Ri.u.so pode estar ben dado conforme ás bases: é certo que foi unha rexeración (non o ascensor, senón o resto da obra), é certo que é nunha urbe, é certo que é mantible segundo o alcalde. Tamén é certo que o premio non é para a súa beleza e encadre na paisaxe dende a atalaia, ou pola súa posibilidade de embelecer o entorno, por poñer dous exemplos. Coido tamén que o xurado non paseou pola zona, tomando máis ben as desisións sobre papel.

Ben, e, de xeito independente, dicir que o acordoamento dunha zona da atalaia leva xa moito tempo, sen amañar o motivo dela. O dito: as cousas, a parte de logralas, hai que mantelas.