Cada vez máis

Cada vez máis, pálpase o apartamento da política da vida da xente. De xeito suave, inconsciente, pasa da xestión dos asuntos propios, da economía (que non sexa a limitada ó 'eu teño'), da política (a 'polis', a cidade, é algo abondo grande para quen non mira máis co seu ombigo), da sociedade (o pequeno grupo, substitución do antigo clan, é un sucedáneo manexable que, non obstante, se ve inmerso na sociedade e nas súas normas, por máis que dentro del sexa máis doado saltarse algunhas).
Así, a economía queda fóra do noso control, e non pasa ren. A política queda deslocalizada tanto no tempo como no espazo como nas persoas, e parece que estivena botando unha película de ficción. A sociedade polarízase, esnaquízase, e como se sempre tivera sido así.
A 'memoria histórica', din. Queda reducida a memoria ó ámbeto privado, privada do común, e a 'memoria histórica' só é un episodio máis, nebuloso, fóra dos límites do privado.
As próximas eleccións? Soa que has haberá: ó fin, estamos en democracia. Cando? Cales? Iso xa é algo máis dificultoso de lembrar. Ó fin, estánse facendo leis tanto para o futuro como con carácter retroactivo. A transferencia de poder xa non se limita a algunha decisión durante catro anos, senón que parece unha expropiación do poder en toda regla, quedando nunha cárcere interior infantilizados polas imposicións e coercións, nalgo que se pretende unha espiral que conduce á nada.
Minutos. É algo para tratar con abondo máis tempo. Para pensar, e se somos consecuentes, actuar.