Non, non é ouro todo o que reloce. Amósase día a día. E cando algo asemella relocer como ouro, imos averigualo. Chámanos a atención. Agachámonos para remover un pouco a terra, para coller o que parece, ... é dicir, facemos un pequeno esforzo. Si, é chamativo para nós.
Agora, fagamos unha tradución a aunha empresa que anda na procura de ouro, de sacarlle partido ó ouro. O anterior esforzo poténciase moitas veces, son órdenes de magnitude diferente, diriamos. Tan diferente magnitude que se trata de remover montañas e emponzoñar áreas dunha extensión considerable.
Por outra banda, cando nós imos comprobar se 'aquelo' é ouro, temos as nosas propias limitacións. Poñamos que o que observamos está sendo pisado por outra persoa. Pedirémoslle permiso.
De igual xeito ocorre co tema das empresas. Pero neste caso, a diferenza do que ocorre cos particulares, o permiso é outorgado por institucións, e as consecuencias sufridas polas persoas. E si, hai persoas ó mando das institucións, pero non son (non teñen por que) as mesmas que as que sofren as consecuencias. Nin teñen os mesmo intereses nin posibilidades. Nin consideracións. E daí ven o conflito. Na mina de ouro de Tapia ocorre tal como así: un conflito de intereses no que unha cúpula política tenta dar para adiante un proyecto sen estudos de impacto adecuados, por exemplo. Unha cúpula que está máis ou menos ben relacionada co mundo empresarial, aquel que pode sacar beneficios da acción. Doutra beira, xente de a pé, á que lle tocan máis ben os perxuízos. Dunha beira, xente relacionada cos medios e influínte neles, doutra, xente que recibe os medios: isa é a súa relación con eles. E así poderíamos seguir. En Tapia de Casariego ou Corcoesto, pero tamén en lugares tan lonxe como Nova Guinea ou Bolivia.
Somos humanos, e polo tanto imperfectos, e variados, moi variados, mesmo variables. Por iso é previsible que siga a haber enfrontamentos en temas coma iste. Pero sería desexable que as 'armas' usadas non foran trampulleiras, que a información fora veraz e completa, transparente, que non se fixeran promesas de postos de traballo irrealizables á vista doutros casos ó tempo que se escamotea a destrución resultante, tamén á vista deles ... e é que si, para vivir, temos que interactuar coa Terra e modificala, pero se nos pasamos, entón tampouco poderemos vivir. Aínda que os últimos en caer sexan os que teñen cartos para poder protexerse algo (non moito) máis.
Ningún comentario:
Publicar un comentario