Mércores de cinza

O antroido trouxo, como tódolos anos, outras posibilidades de vida mediante o cambio do disfraz. Queda o remate, pero nunha adaptación á realidade, tódolos anos é o mesmo: as máscaras son xa previsibles, de negro e chorosas. Onte foi xa mércores de cinza, e pasou a festa vital, rematada polo rito relixioso, marcada por el aínda que esteña en completo desuso.
Queda o comentario sobre charangas e disfraces, ben alentados este ano por Amelia e o seu grupo, e quizáis algúns perduren un pouco máis aló da fin de semana alentados por circunstancias externas. Aí está o pequeno enfrontamento previo debido á existencia dun grupo da Banda de Música cando en  anos pasados xa o había da Escola de Música. Pero en xeral, a válvula de escape que puido supoñer o antroido xa se cerrou, facilitando por uns días baixar a presión sobre algúns temas que constrinxen á sociedade e que voltarán a ser patentes. Mesmo parece que este ano o anticiclón coincidirá despois dun longo inverno co comezo da coresma, voltando así tamén no sentido climático a unha normalidade xa esquecida. Así que, estás preparado?