O que eu debo, o que ti debes, máis o que el debe

Remato de ver nun xornal unha nova non destacada entre as outras: un representante popular, isto é, un cargo electo representando ó pobo en Madrid, declara deber 1,5 M€ ós bancos.
Estamos ó final dun mandato (aínda que neste caso, creo lembrar que era un senador, co que estaría ó comezo da súa estadía na cámara, electo non directamente polo pobo, senón a traverso dunha estrutura intermedia) e xa hai hai anos, un quinquenio, que os dous “grandes partidos” se puxeron de acordo para cambiar a constitución e asegurar así a un máximo nivel legal o pago da débeda acompañando ó déficit cero (algo que entendo que non se está a cumprir, pero que o estado está tentando obrigar a institucións máis pequenas) para deixar de ter débedas como estado, asegurando os cartos alleos por riba dos dereitos propios. Máis aló de que os nosos gobernantes incumpran as leis que nos impoñen [asombro: a constitución é intocable polo pobo, din, aínda que fora o pobo que a aprobou, pero 'eles' poden variala sen consultar a quen a aprobou]. O caso é que nolas impoñen, pero está visto que non se as impoñen a si mesmos...
Andamos coa débeda das administracións (= “Pública”) sobre o 100% de produto interior bruto. É dicir, a administración debe unha cantidade equivalente a toda a produción anual española, incluídas algunhas cousas dende a última reforma, que deixan un pouco perplexo (é o rendemento da prostitución un “produto interior bruto”?). Por certo, que entendo que deste xeito, logrouse baixar algo a “porcentaxe da débeda/PIB", que non a débeda en si.

'Tarxeta electrónica', de http://gl.wikipedia.org

Ben, pois resulta, volvendo ó comezo, que alguén co soldo medio en España necesitaría uns 100 anos para, adićandolle integramente os emolumentos, poder pagar unha débeda semellante. É de supoñer que un señor así ten ingresos por riba da media (o soldo dos representantes populares, ao menos), pero tamén que de pé a pensar que o ser representante popular da facilidades de renegociación persoal... en contra da doctrina oficial (véxase Grecia) onde a moeda de cambio sería o noso ser, a traverso de constricións legais.
Ogallá me equivoque, pero as posibilidades de facer unha cousa semellante ó que remato de apuntar aumentan moito cunha débeda en contra do espírito que os propios lexisladores teñen artellado para que o que é de todos. Logo, en teoría, para todos.