Viaxes, dietas... ou calquera outro emolumento outorgado (autooutorgado) ten o plácet en función da consecución de cartos para esa facción de sociedade concreta. Non importa a xustiza ou a solidariedade. Non importa a cohesión entre concellos (nin a outro nivel), o que contan son os resultados medibles en cartos sacados do común para o 'noso'. E claro, aí xa se dispón dunha vara de medir elástica: un nivel de consecución a uns pareceralles pouco e a outros moito, porque o que xa está conseguido é a consideración do resultado como moeda e que haxa un grupo beneficiario a quen se pertenza ou non (o resto, non conta). Que logo queda abandonado o que se consegue? Non importa, tentamos conseguir máis, que o que conta é ganar moito.
Non é a primeira vez que oio esa cantinela. A primeira vez que me decatei dela o contador de séculos aínda non dera a volta. Daquela considerei que a mesma idea era un foco de corrupción: se o que se procura é conseguir cartos, e para iso empréganse cartos, por que non mercar directamente as vontades? O rendemento sería maior. Só despois funme dando conta de que iso é só o límite, mais antes de chegar aí prodúcese un cambio na consideración do común e das persoas e grupos: para ter o sentimento de poder comprar unha persoa, antes a persoa convértese en algo máis comprable, deshumanízase. Tamén me decatei de que a gangrena esténdese non só nun sentido. Porque, imos ver, que diferenza hai entre mercar a vontade de alguén para conseguir cartos ou mercar a vontade de alguén para o voto, que supón cartos (si, tamén, xunto co poder) para un grupo? Ou de mercar para conseguir algo para unha parte pequena da sociedade a mercar para conseguir para o propio grupo social, ou para un mesmo?
A primeira vez escoiteino, non o lin na prensa. Agora sae nos papeis e a bo seguro que moita xente dirá (ou dirase) algo así como 'claro, se a inversión sae a conto...'
Ningún comentario:
Publicar un comentario