Onte, a media tarde, a miña idea era falar de outra cousa, 'máis de Ribadeo'. Aínda despois do ataque, pensei en non falar del, coa idea de que unha das razóns da bestialidade é precisamente a súa difusión. Pero non poido deixar de darlle voltas a unhas cantas cousas, e diso vou falar.
A primeira que me veu á cabeza, a lembranza de ver a un pai ensinar a odiar, educar dese xeito ó seu fillo. Non en Barcelona, senón en Ribadeo. Non a ningún mahometano. E o sentimento meu de compasión polo neno, a pesar de ser ben consciente do que pode resultar de aí no futuro. De algo parecido a noxo polo pai. De impotencia pola miña parte, pois coido que é máis complicado actuar cando o afectado é un que cando ve que lle afecta ós demáis: neste segundo caso é testemuña, e non a palabra dun en solitario. E tamén un sentimento de incomprensión de cara ás testemuñas, polo seu pasotismo equivalente no meu parecer á insolidariedade co afectado e polo tanto, deixar facer e solidariedade co exercicio de educación ó odio.
E isto último lévame a outra liña de reflexión: un ataque como o de Barcelona require da sociedade unha fortaleza imposible de xeito individual. Se te ves afectado por un ataque así, morres ou te ves ferido, a resposta é autónoma a ti, corresponde ó teu corpo. Pero o corpo social ten unha resposta que depende de todos, da nosa relación e ideas previas. E coido que non se debe basar no odio reflectido, senón na fortaleza social. Algo que non se constrúe con pasotismo nin co propio recurso ó odio.
Por outra banda, o mesmo día do ataque, a prensa facíase eco de centeas de mortos no Mediterráneo. Algo que foi eclipsado nada máis coñecerse a nova de barcelona. A memoria ética borrada, nin siquiera xustificada. Por suposto, tamén borrada a memoria de corrupcións diversas, nunha magnificación interesada dun 'todos a unha' que sería interesante se se tomara de xeito voluntario xunto coa conciencia da complexidade dun problema social. Pero que separado do que non sexa 'atacáronnos', implica unha actuación en masa que ten moito de resposta animal e pouco de resposta humana, por moito que os constituíntes desa masa nos chamemos así, humanos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario