O pequeno comercio. Pablo Mosquera

(Artigo traducido)
Gústanme as rúas gremiales. Gústanme as rúas dos nosos cascos históricos. Gústanme as rúas con cheiro a mar. Gústanme as pequenas empresas familiares. Gústanme os escaparates do sector terciario emprendedor, autónomo, con tradición familiar. Declárome romántico e crente en torno a Prisciliano e Álvaro Cunqueiro.
Detéñome sempre ante unha vella ferretería. Quedábame extasiado diante daqueles coloniales. Boto de menos os moliniños de café e os frascos de cristal. Gozo coa mirada do meu neto diante do escaparate dunha xoguetería. Odio as video consolas. Son un antigo, dos que xogaba á billarda, peonza de madeira e canicas de barro.
Ás veces penso, aínda que non o diga: ¡o que se perden os nosos nenos!. Daquelas historias que contaban os mareantes nas cantinas, non queda nada. Agora os relatos diante do animal lume, cambiámolos polos silencios alienantes diante da televisión, e o lume... póñeno as máquinas encargadas de alimentar a adicción polo xogo. ¡Que estupidez máis perigosa!.
Gústanme as librerías vellas. Onde me imaxino, polas noites cando se apagan as luces, saen os personaxes dos libros e organizan un faladoiro. ¡Que cabreo collín!, o día que comprobei, nas rúas polas que o meu pai paseou coa estudiantina Compostelana, que as históricas librerías convertéronas en tendas de lembranzas.
Agora todo é en liña. Ninguén escribe unha epístola. O meu querido Mondoñedo garda as sombras daqueles seminaristas, sabios alumnos de Santa Catalina, que paseaban polas súas fermosas rúas escoitando á Paula e á Ronda. Ata a choiva non é igual que cando Cunqueiro describiu aquel Reino, rico en augas, pan e latín.
Recordo con emoción, pois o trasladei a Vitoria, "o pequeno comercio é o sorriso da túa cidade". ¡Magnífico slogan!. Á mesma altura que o de "a faísca da vida". Só que un era anunciando unha bebida propia de yankilandia e o outro poñía alma galega á cidade do Landro.
As grandes superficies, algunhas chegadas doutros países, rodean como exércitos invasores aos nosos pequenos e elegantes comercios de toda a vida. Pero agora son elas as sitiadas polas compras a través de Internet. ¡Xusto castigo ao consumo desmadrado e publicitado!. Debo ser resto daquela estirpe que gustaba de tocar a calidade do xénero para un pantalón, ou almorzar lendo un xornal en papel, mesmo gardando os artigos que me sorprenden por que me obrigan a reflexionar sobre o mundo, os seus acertos e as súas miserias. Son lector inmisericorde. Parroquiano de cantinas como Casa Eladio no histórico antigo concello de Galdo. E é que resulta conmovedor o seu ambiente, a atención desa familia que sempre ten un sorriso hospitalario. Ata o viño sabe mellor... ademais nunca faltan os torreznos.
Por favor, paren o vehículo, quero baixarme para gozar de todas e cada unha das nosas parroquias do antigo Reino de Galicia que está a piques de celebrar o Nadal. Pero, en galego e como galegos.