A nosa Mariña: bálsamo para o viaxeiro. Pablo Mosquera

Cando escribo isto, chove, fai frío, anuncian temporal. Estou a piques de viaxar desde o norte Cantábrico á cidade das Murallas Patrimonio da Humanidade. Teño que contarlles aos lucenses, no impresionante marco do Círculo das Artes -1855- o contido do meu último libro: Islas San Cyprianus. Orgullo y Patrimonio. Somos unha tripulación de argonautas á procura daquel bálsamo para as almas que no Século de Ouro, Cervantes denomina de Fierabrás.
Carlos Novo Cal, Sito Otero Regal, Vicente Miguez Salgueiro e eu mesmo, "Bígaro", somos viaxeiros que no canto de vender Biblias ao estilo George Borrow, ofrecemos un territorio máxico, Reino da Choiva, con recunchos onde a alma sensible reconcíliase con aquel principio-maldición de Murphy, hoxe de rabiosa actualidade. A Mariña é un refuxio, como o era para os mareantes que chegaron ao Castro Celta da Atalaya, ou a San Martiño con Maeloc.
Estamos ás portas de FITUR. O turismo segue sendo a esperanza para os ingresos dun país endebedado ata as cellas. Máis aló de Toledo, Granada, Barcelona, están Compostela e Finisterre. Pero Galicia é inmensa e inmortal. Ao norte do norte, estamos os habitantes de Britonia, a provincia invisible de Mondoñedo, as praias de mica e caolín, os tres Sargadelos: Reais Fábricas; fermosas vaixelas; soño de Isaac Díaz Pardo e Luís Seoane, con ese marabilloso mural que asemella un daqueles guerreiros nos Denarios Ibéricos.
A Mariña é moito máis que As Catedrais -Auguas Santas- É a épica ballenera: Noís, Burela, Rinlo, Bares, San Ciprián. Son as Illas coas súas lendas, desde os Trileucos ata a Coelleira. Os seus portos rías con aquela fermosa historia das carpinterías de Rivera, onde se constrúen buques nun rito que comeza elixindo a madeira do Carballo nas nosas fragas. Atalayas con faros ou con historias de fachos para orientar á navegación a vela, como esas ruínas en San Tirso de Portocelo, e desde logo o fermosísimo casco histórico de Viveiro.
Estamos dispostos a contar ao viaxeiro esas historias ou lendas nas acolledoras casas para turismo da natureza. A lenda do Mariscal; a da Serpe de Coído, a do Conde Santo, a de Merlín e familia, a de Simbad, a do Bispo que afundiu a unha flota Normanda; a das nosas sereas, a de mouras escondidas entre as pedras dos fermosos caseróns que foron lugar para salgaduras. En torno á hospitalidade das nosas xentes, coa súa arte culinario.
E o mellor: Os nosos personaxes. Xentes de mar. Patróns artesanos da navegación a vela. A personalidade das nosas bravas mulleres, viúvas en vida ou de naufragios. Artistas, artesanos, músicos, escritores, que conforman unha Santa Compaña que fai máxicos os nosos Campos Santos, á beira de lugares nos que celebramos as nosas romarías.
Explícase, desde o coñecemento, que a nosa costa e lugares como Illas San Cyprianus, aparezan en toda a cartografía mariña, portolanos, derroteiros e cadernos de viaxeiros. Somos un dos enclaves máis atractivos que pode visitar quen teña alma de trovador aventureiro, ou sinxelemente buscador do Santo Grial da Paz para conversar co ser humano que vai connosco mesmo e necesita curar as feridas que produce a propia vida no medio dun mundo complicado.