A cultura non é reaccionaria. Non se opón aos cambios tecnolóxicos. Pero está a rifar co mal gusto, a ignorancia e sobre todo esa subcultura cutre e hortera que se converteu en produto de fácil consumo e perversa alienación.
Como galegos da costa máis ao norte, temos dereito ao patrimonio histórico, artístico, ecolóxico, costumbrista, que nos identifica como pobo da Península Ibérica. Como sociedade civil temos o deber de conservar, divulgar, indagar e preservar de manipulacións mercantís, os nosos acenos de identidade, comezando polo idioma.
Pero estamos no medio dunha galerna. Ventos huracanados que sopran desde esa sociedade de consumo que obtén pingües beneficios da zafiedade. -Non teñen máis que comprobar o consumo aditivo de certos programas de televisión- Mar encrespada que pretende afundir calquera Argos onde naveguen os nosos coñecementos, orgullo histórico, acenos de identidade, espírito crítico, versos libres fronte á mediocridade que manipulan os do curto percorrido político, onde o único importante é: que hai do meu!. -En plena austeridade e brutal débeda pública, sóbense o soldo un 40%-
Celebrar unha semana en torno aos libros, exposición fotográfica "A Mariña dende o ceo", debater entre cidadáns con peso específico profesional sobre feitos moi concretos, fainos fortes, inquedos, libres e dispostos a ser partis-ans ao servizo da causa, que se basea nunha palabra crave: ¡RESPECTO!.
Non queremos que nos enganen, oculten, compren por menos de nada, asusten con perda do traballo e salario, nos enfronten coas mesnadas da miseria e indigencia cultural. Se hai contaminación orgánica e inorgánica por vertidos a terra, mar e aire, con metais pesados, que sabemos son causa de graves enfermidades, debemos elixir, entre a vida ou o emprego. Claro que no medio, onde reside a virtude, está a Lei. A que obriga a depurar, cambiar procesos e sobre todo preservar dos factores de risco, incluso realizando estudos epidemiológicos sobre a morbilidad e mortalidad de certas enfermidades moi graves, e desde logo en relación a poboación para a nosa provincia de Mondoñedo.
A cultura é cita para viaxeiros. Foino sempre. Ese é o turismo que necesitamos. O que fai o Camiño á Tumba na Cidade Santa de Occidente. Pero que debería de acudir a San Martiño, Mondoñedo, Sargadelos, Viveiro, e castros mariños, ata faros e desde logo a eses cascos históricos. Todo antes que os inventos de malleiras entre romanos e celtas, ou entre celtas e viquingo, todo iso como culto a Baco, sen dúbida o máis desprezable dos habitantes do Olimpo.
Queremos que o sistema educativo público, empeñado no uso-abuso de perversas máquinas que producen alienación, adicción e novas formas de acoso, dea paso ó ensino dos vellos oficios de carpintería de ribeira, nesa ciencia ou arte da construción de embarcacións, ou do mundo mariño como fonte de riqueza e emprego.
O que antecede únese á pretensión dun centro integral para desenvolver a cultura castrexa, ou a épica para a caza de baleas e cachalotes e desde logo dos naufragios, agora que algúns descubriron as actividades subacuáticas para a recuperación de pecios, que dito sexa de paso, unha vez sacados á boia, onde pensan situalos? Son parte do noso patrimonio e queremos que asenten aquí.
Co devandito expóñolles as conclusións dunhas xornadas que foron para moitos o bálsamo de fierabrás, ante tanta espurraja ambiental.
 |
| Da nosa dereita á nosa esquerda: S. Cibrao, a planta de alúmina-alumnio e o depósito de lodos vermellos. |
Ningún comentario:
Publicar un comentario