Estamos na hora das promesas

Comezando coa COP 25, chegan as promesas. Como só son promesas, sen consecuencias punitivas en caso de incumprimento, e a comunidade mundial non é especialmente compacta para presionar, importa un bledo que o mundo se vaia ó garete.
Chaman a atención diversas cousas, comezando pola propia realización da conferencia mundial en Madrid. Si, porque estaba preparada para Chile, pero alí non puido ser: hai moita protesta porque hai moita desigualdade (algo que se retroalimenta tamén coa emerxencia climática), e asío curioso emblema:

Din que o fracaso grande tería sido que non se celebrara, cando por exemplo os EUA, o segundo país máis contaminante do planeta, na actualidade opóñense a calquera acordo climático (aínda que as súas cidades están en moitos casos actuando para un menor impacto climático). Nese sentido, obxectivo conseguido: vaise celebrar, aínda que nunha vila que remata de suprimir medidas como Madrid Central ou quilómetros de carril bici, que non van precisamente a favor do combate contra o cambio climático.
Nos primeiros actos do cumio, o Presidente do goberno en funcións comprometeuse a reducir as emisións máis do que pide a UE. Aínda non sabe o que vai ser do seu futuro a dous meses vista, pero promete. É un presidente promesa, ou prometedor. E o Rei, pide determinación. Será a mesma que cando viaxa ó extranxeiro vender armas despois de predicar a paz?
Por suposto que seguirá a cousa. Pero mentres, coido que a postura das cidades dos EUA, poñéndose a traballar xa sobre o cambio climático vai na boa medida. Que propostas se teñen feito e determinacións tomado nos nosos pobos para aminorar a emerxencia climática?
Coido que tereemosd que voltar lembralo, xunto con outras cousas menores que se queren converter en principais para desviar a atención (por exemplo, que fai Greta Thunberg fóra da escola?)