Non é un venres calquera. por Pablo Mosquera

Don Ramón, ante unha librería

   Como todas as mañás e seguindo o que aprendín, primeiro que fago é comprobar desde a miña terraza como está a mar e de onde vén o vento. Facíao sendo un neno naquel Miramar, acompañando ao meu tío Manolo de Rego. Entón non había muro na Anxuela e a vista alcanzaba ata os salseiros nos Farillóns.

   Hai vento mareiro e maruxia. Marzo é un mes caprichoso. Con boas mareas -marcelinas- que devolven as areas ás nosas praias de mica e caolín. Nótase ese cheiro característico do iodo que nos perfuma a pel curtida desde unha infancia sempre ao aire libre.

   Pero, que dixen? Téñennos confiscado o aire libre, os paseos polas praias, a cita cos amigos nas cantinas portuarias, o faladoiro no Coto e no Lugar. Ou acudir libremente a eses recunchos máxicos dunha cidade horizontal: desde a Alameda dos Remedios, pola rúa do Bispo Sarmiento ata a escultura que realizou o meu amigo Juan Puchades, ao gran Álvaro Cunqueiro. Para logo cursar visita a Os Muiños e degustar viño e faladoiro na Taberna do Valeco. Así é a inmortal Mondoñedo.

   Tampouco poderei ir a Vila do Landro. E ó peor, debo renunciar a esa tarde-noite en que co meu amigo Aventado, Eugenio Do Val, facemos a "peregrinación" por Galdo, botando un cantarín en "Casa Eladio" mentres saboreamos eses incomparables torreznos. Para logo visitar ao noso querido Enrique do Asador, onde o faladoiro acada niveis moi elevados con debates sobre a fiscalidade e a produtividade ou as inxustas formas de tratar á pequena empresa familiar. Como de costume poder saudar a Juan Carlos Neira, Salvador Serantes e aquel gran porteiro do meu S.D. Compostela xuvenil, Domingo, fiel ao clube do Bernabéu.

   Non podo achegarme a esa Vila Mariñeira de Foz, onde o gran Suso dirixe un diario faladoiro composto por artistas Aventados. Nin podo visitar a Anxo Rivas, que desde Foz, cumpre a misión de informar, entreter, facer compañía ás nosas xentes, incluídas as tripulacións de baixura. Sempre a radio como compañeira...

   Chamarei aos meus amigos-irmáns. Sito Otero Regal, que non sabe parar. Que segue creando beleza con terras, auga e lume, á sombra de Valdeflores. Ou Carlos Novo Cal, con quen comparto tantas vicisitudes, utopías e pensamentos para facer unha Galicia, libre, xenerosa, autosuficiente. Por certo, dáme noticias de Madrid, grazas ao contacto que mantén e coida cos descendientes de Maruja Mallo. E é que o noso Cronista nunca foi oportunista dunha data. Sabe render culto á máis nobre e leal, causa. A amizade.

   Pero este venres é diferente. Día sinalado para recordar ao Teatro. E aprovéitoo para repasar o groso tomo que me regalou Don Manuel Fraga coas obras completas de Valle Inclán. Títulos para soñar cun mundo mellor. E poñernos en paz connosco mesmos: "Tirano Bandeiras". "Tablado de marionetas para educación de príncipes". "Memorias del Marqués de Bradomín -Sonatas de estío, primavera, outoño e invierno-". "Retablo de la avaricia, lujuria y muerte". "Gerifaltes de antaño. La España tradicional"... y desde luego, con esperanza, "Cuento de abril".

   Cando todo acabe, prometo regalarlle aos meus amigos, o poema de Kipling: "Home". É un dogma para o comportamento desde sempre e para sempre. E mentres tanto, quede constancia que aos recordos e aos soños non os poden confinar...