Pequenas cousas que lle dan un punto á vida. Nimiedades, mesmo cousas superfluas que se ven como normais, son botadas de menos en situacións como a actual.
Este mañá coincidiume pasar por diante da cafetería La Lira mentres tiña a porta aberta -pero cunha cadeira no medio para evitar o paso- preparando no interior a prevista apertura para luns, terraza expandida incluída. Unhas cousas levaron a outras e rematei cun agasallo de dous cafés de cafetería que me levei para facer unha parada caseira, remedo virtual dunha visita física ó interior do local. Un significado moi concreto: fin de dous meses sen un pracer sinxelo. Algo superfluo, pero asimilado como cotiá, prestoso, indicando unha posibilidade de normalidade nunha situación que non o é. Algo saboreado, disfrutado, pracenteiro.
Cafés que nun momento de asueto dan para reflexionar sobre o entorno particular e sobre o xeral. Uns vasos de porexpan que máis cedo que tarde haberá -temos que- deixar de usar, pero que hoxe fan un servizo aprezado. O transporte ata a casa pola rúa semideserta, enmascarillado, dalgo gardado como un pequeno tesouro. Un rato diferente dentro duns días xa de por si tamén diferentes ó que consideraba normal. O entronque destas pequenas cousas, cambios, coa charla de pasada co tendeiro que prepara a apertura -esta vez, para martes- da tenda con mamparas, cantidades inxentes de produtos de limpeza e sobre todo esperanza resignada...
Grazas polos cafés. Non, nin médica, nin caixeiro, senón unha persoa máis que ocupa o seu posto na sociedade, e que cando non está, notas a súa falta.
E é que, de xeito parello a 'mellor contribuír á preparación que dar condolencias' non fan falta aplausos (aínda que non estean de máis), senón consideración. Sinxelo, verdade?
Ningún comentario:
Publicar un comentario