Dende xente que preparou para abrir a xente que declara que non abre ata que cheguen os asturianos, porque non compensa. Pasando polos que necesitan adecuar o negocio e tempo para facelo... múltiples casuísticas que non dependen só do tipo de negocio, senón da orientación, pero tamén da mentalidade do empresario e consideración ós veciños. Xente que servía cafés de xeito gratuíto, como un servizo (non podía cobralos, facer negocio, por non poder abrir comercialmente, pero tamén podía ter pasado) e xente que prioriza o beneficio a curto prazo (negocio, ó fin)
Si, estamos falando de xente-negocio...
Si, estamos falando de xente-negocio...
Sobre o tema pódese apuntar moito. Así, noutros lugares... Que pasou? Que segue a pasar? As fronteiras son permeables... pero tamén hai un comercio provincial, a máis do interrprovincial, que considerar. E máis nestes tempos de cerres á circulación 'con xeometría variable'.
Ou sobre as axudas e demáis do que se está a falar como apoio, substitución ou sinxelo 'lucro cesante': todo empresario parace ter dereito a axuda. E parece evidente que se se axuda ás empresas os cartos teñen que saír de algures. Quizáis de ti? Ou ti tamén esperas axuda, o mesmo que cando houbo o rescate dos bancos?
Algo para pensar, a imbricación do 'negocio' no pobo, como servicio á xente. E é que o 'o beneficio primeiro' non vai coa xente, que -oh, paradoxo!- é a que dá o beneficio, senón parece que contra a xente.
Ribadeo depende doutra xente e iso vai na espera dunha máis rápida recuperación. De aí que se pida a apertura de límites con máis intensidade que noutros lugares. Todo fai patria, chica e grande. Non?
... Para cavilar máis.
Ningún comentario:
Publicar un comentario