Un para todos, todos para un: Isaac

 

Un para todos, todos para un: Isaac

    Recibo nova de que mañá, 22 de agosto, é o centenario do nacemento de Isaac Diaz Pardo. E, como primeiro impulso, vou á Galipedia e comprobo, e, de paso, volto sobre a súa biografía. Estamos no verán, nun verán atípico, e desconectado das noticias que machacan o vivir diario, decátome de que estes días xa por un par de veces me tocou pasar preto dun televisor e ver a cara de Isaac. E pregúntome, que me perdín? Sigo a mirar as varias iniciativas de celebración e homenaxe a esta persoa emblemática e boto en falta unha, que por fin atopo. Non é que a estivera a procurar de xeito directo, polo nome por exemplo, senón dun xeito indirecto, pola idea, concepto, significado que a mantén. Pola idea de que fora o pobo, a xente, a comunidade, nós, quen tomara a iniciativa e facer presente neste caso o lema dos mosqueteiros: todos para un, un para todos. Pero nesa orde diferente á orixinal de Dumas, ‘Un para todos, todos para un’, pois podemos dicir que quen comezou foi el, Isaac, poñendo o ‘un para todos’. Unha colaboración creativa en torno á súa figura.

   Unha manda de pezas para Isaac (https://mandadepezasparaisaac.blogspot.com/) foi posta en marcha por un colectivo, Alento Esbravexo, que recolleu un froito abundante á súa iniciativa. E a bo seguro que tería recollido aínda máis de ter unha difusión inicial máis ampla. 

   Comezou a chamarme a atención por ser un colectivo, é dicir, non unha entidade estruturada externamente como unha institución, ou internamente como unha asociación, senón unha comunidade á marxe das normas de organización legal. Penso pois que abondo en consonancia coas cavilacións de Isaac cando non vía como absolutamente necesaria unha estruturación en papel para acadar os fins propostos. 

   Pero tamén outras características chamaron a miña atención: a chamada de colaboración foi totalmente aberta en varios sentidos, de tal xeito que o mesmo blog iniciado para facelo, alentoesbravexo, só ten unha entrada, a da petición onde se expón o proxecto, non prometendo nin publicación nin difusión máis aló das posibilidade que o grupo promotor teña en cada momento. E máis a colaboración posible pasa por un ‘todo é válido’ supeditado tan só a facelo ‘pensando no polifacético Isaac’. E aínda vense os titubeos cando tres días despois nace outro blog, o definitivo, onde xa a petición se entrelaza cos resultados. O resultado fai que entre os centos de achegas recibidas, en moitas delas o blog de difusión poda ser tan só un indicador de onde está a achega, ou en que consiste, non podendo materializala máis que pola imaxe e as verbas. Blog que por certo, a razón de entrada diaria, ten para renovarse ata máis aló do fin de ano, alongando a memoria por unha comunidade creativa. 

   Voltemos a Isaac. Os estragos feitos nunha estatua na Alameda de Santiago pouco despois de ser descuberta indican que non escapa das controversias. Ou sexa, non escapa da súa vida o mesmo que a súa vida non escapa do escrutinio do ollar xeral. Por algo será. Ao menos en parte, pode que porque a súa obra é grande e non se pode ocultar.