O lume deste Nadal
Comparto que o lume máis solemne, que xunta ás xentes mentres falan, é o de Nadal. Pode ser por esa lenda campesiña que asegura que en tales datas as almas do Purgatorio acoden a quentarse, ou o fume que produce a leña que se queima, sae polas chemineas dando sinal de vida no lugar.
Hoxe xa non é así. Case non quedan lareiras, ou polo menos hai moitas menos nas nosas parroquias onde as campanadas da igrexa son o son que choca coa pedra e a pizarra daquelas casas con balcóns en madeira de carballo. Por iso é polo que tales construcións sexan base de asento para os establecementos de turismo rural, que se me antoja como unha solución moi acertada para refuxio navideño en tempos de pandemia.
Hai pouco tempo, en Trabada, un amigo levoume a coñecer a colección etnográfica dun personaxe que ben se merece que alguén con respecto e creatividade municipal ou provincial, recolla o seu legado reunido durante anos e convértao nun museo do mundo rural próximo a Mondoñedo. Amén de obsequiarnos coa súa hospitalidade e unha excelente tortilla, regaloume o vello e tradicional chisqueiro, co que os meus antepasados acendían aqueles pitillos feitos con mans encallecidas, rodeando o tabaco de cuarterón co papel do librillo. Pero tamén servía para acender a palla seca que xunto ás piñas, daban lume para as madeiras cortadas coa tradicional "brosa", para poñer calor nas estancias que se organizaban en torno ás cociñas de ferro, en cuxo forno preparábanse asados, ou simplemente, no oco que deixaba a primeira arandela para poñer a quentar a vella pota de café, mentres se aproveitaba para asar castañas que acompañaban ao viño tinto quente.
Algúns que somos unha mistura entre nostalxia de recordos e dúbidas razoables sobre se aqueles tempos pasados eran máis nosos, xa que logo menos cautivos da publicidade, consumo ou globalización cultural e costumbrista, por unha vez, temos a esperanza de como unha pandemia vainos a devolver ao pasado. Cando as festas de Nadal tiñan como núcleo para falar e atoparse, o lume. Aquel animal capaz dunha insaciable potencia devoradora, volvíase unha mansa chama que xuntaba xeracións en son de paz, para volverse atopar tras un ano de ausencias máis ou menos xustificadas.
Se de verdade confírmase a indicación pola autoridade competente ?, sobre o perigo de contaxios en relación directa con aglomeracións e expresións festivas compartidas con xentes ás que apenas coñecemos; para regresar ao ambiente familiar -contactos convivenciales- os Nadais non serán ledos desde o calidoscopio de quen fai negocio con tales condutas, pero serán máxicos desde o momento que nos farán retroceder no tempo. E é que a maioría de nós, si facemos un exame retrospectivo para evocar o mellor dos Nadais, de seguro será algunha rescatada no pasado e en torno ao lume que quentou as nosas almas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario