 |
| Terraza agardando |
Prácido día. Saio para xestións e achégome ó parque. Baleiro, parece iluminado ex professo. As sombras das árbores contribúen a resaltar a luz que os envolve. Os ruídos omnipresentes no día a día da vila sucumben ás veces ante o piar dos paxaros. Trinos agudos dalgúns, preto, cu-cus máis lonxe. Nalgún momento, ata silencio.
É nun deses momentos que se escoita o son da nada cando descubro a cuberta, dando unha sombra na que se ve envolta ela mesma, coas cadeiras xuntas en dúas pequenas torres, esperando o seu uso como terraza ó abeiro dunha temperatura agradable baixo o Sol.
O tempo transcorre lentorrápido. Cóllese cada momento para desfrute, tentando de xeito involuntario o deter o paso dos acontecementos. E, á vez, ese coller o instante, fai que vaia máis veloz entre entre os matices de verde, encaixados polas cores craras e rechamantes nalgún caso dos edificios, baixo o azul que quere clarexar para acubillar o Sol.
Tal día como hoxe, de novembro hai 18 anos, comezou a saberse da traxedia do Prestige.
Ningún comentario:
Publicar un comentario