LEMBRANZA A CARLOS DE SEVERINA DE MON
Pancho Campos Dorado
O teu nome estivo sempre ligado, para a nosa familia, ao nome de túa nai Severina de Mon. Aquela muller que xunto con teu pai Ramón, fixo todo canto puido polo seu único fillo. Foron tempos difíciles, aqueles anos da década dos cincuenta eran tempos moi difíciles para a maioría da familias do noso país. No ano 1952 deuse por terminado o racionamento en España, pero seguía escaseando de todo. Había o imprescindible para poder vivir e despois de tantas restricións quedara un país demasiado empobrecido, onde había que traballar moitísimo, de sol a sol, e por salarios miserentos que pouco máis daban que para comer e pagar a renda da casa.
A economía das familias defendíase como se podía, pero unha das obsesións dos nosos pais, polo menos en Ribadeo, era mandar aos fillos a Escola. Eles tiñan que traballar si ou si, pero os fillos tiñan que saír para adiante como fose, e pagaban a Escola que fose. Alí foi onde nos coñecemos ti e máis eu. No Colexio dos Hermanos na Clase 2ª do hermano Isidro. Aquel curso 59-60 ti tiñas dez e eu oito anos. Estabamos nesa idade máxica na que se fan amigos para toda a vida. Algo que ocorre inconscientemente, como sen querer, pero que dura para sempre.
Daquela Escola temos grandes recordos, pero para ti tamén foi un verdadeiro inferno. Aquel hermano Isidro, a quen ti lle puxeches o “Hermano Toleras” era un bo mestre, pero quería que todos aprendésemos á mesma velocidade as leccións o que é algo totalmente imposible, daquela e agora. O seu lema era, “a letra con sangre entra”, e manexaba a vara de bambú todos os días, unhas veces de punteiro para sinalar nos mapas, e as máis das veces para zorregar tremendas tundas cando se cabreaba con algún de nós.
Volvíase, como ti dicías, “Toleras de todo”, parecía desesperado, sen control. Ti eras un dos tantos daqueles pícaros que íamos a escola contentos, pois alí atopabamos un compañeirismo fiel que xa non había fora da escola. Pero á hora da clase cando había que corrixir os exercicios de Gramática ou de Matemáticas, aquelo para ti convertíase nun inferno. Chegada a hora de cantar os puntos sacados para facer as notas do día, e si o hermano non consideraba que eran os axeitados, a zurra estaba asegurada, unha zurra demasiado cruel.
Era o método de ensinanza admitido por todos os mortais daquela España franquista, e encima non lle podías dicir a teus pais que o mestre che pegara inxustamente, pois chegado o caso, na casa recibías outra segunda tunda de paos, pois o mestre sempre tiña a razón, pois a contestación era “por algo sería!!”. Ti, coma todos, aguantabas o que che botaran, pero non eras capaz de soportar a rabia e a impotencia de sufrir tamaño trato e non poder apedrear a aquel home que tanto se estaba ensañando en ti. Aquela rabia contida facíache cerrar os puños e arrancar e esfarrapar todas as follas dun libro, dun caderno ou dunha libreta que estivera enriba ou dentro do caixón do pupitre. Era a túa forma de liberar os nervios, a frustración que che atenazaban o estómago.
Aquela impotencia infinita ante tamaña “somanta” facía que tiveras o teu caixón cheo de follas arrugadas. O hermano Isidro cando miraba para o teu pupitre e vía aquel desastre, todas aquelas follas desfeitas, dicíache berrando como un “toleras” que parecías unha papelera. Aquelo aos nenos facíanos gracia, e logo te coñeceríamos polo apelativo que che dera o hermano. A ti maldito si che importaba un pemento o cómo te chamábamos, pero eu quero deixar aquí o meu máis grato recordo para ti compañeiro, amigo e veciño que con tanto afecto nos tratamos toda a vida, recordando unha etapa infantil da túa tremenda historia escolar que tiveches que sufrir. Espero que por aló onde vaias te atopes co hermano Isidro e lle teñas ti que dar clases a el. Con todo agarimo, meu amigo, descansa en paz.
Ningún comentario:
Publicar un comentario