A Prisciliano poño como testemuña
Non importa retroceder ata o século IV. Non comparto que o sinalasen como
herexe e lograsen facer abxurar aos seus moitos seguidores. Non importa
que ata o seu cadáver decapitado en Tréveris, tras unha celada
disfrazada de Sínodo, tivese que regresar á súa Galicia de forma
clandestina, oculta, entre as sombras da noite e guiándose polas
estrelas. Importa o que dixo Don Miguel de Unamuno en sé catedralicia
compostelá. "O sepulcro de Santiago o é de toda España, pero quizais
repouse nel Prisciliano". Ou como o describe Sánchez Dragó: "Prisciliano
parece un druída. Paréceo polo seu aristocrático modo de filosofar,
pola súa devoción á natureza, polas súas metáforas e adxectivos, polo seu
estoicismo non exento de impulsividade, pola súa vida cotiá e polo seu
distanciamento que en todo instante o rodea".
Cando isto escribo celebro o día da Patria Galega. Unha nai terra
arrasada por un pequeno ser que chaman virus. Esta vez nin respectou a
costa norte, a que limita con Inglaterra mar por medio. Esa costa con
praias de mica e caolín. Ese recuncho que rende culto ao legado que nos
deixou Cunqueiro cos seus personaxes en torno a Merlín e Arturo, ou ese
bravo Simbad. Pode ser a maldición dalgún trasgo enfurecido ao
escoitar berros astures no canto de aturuxos enxebres. Ata me confesan
que viron á procesión de ánimas pararse ante a fonte vella de Mondoñedo
e en latín reclamar: "nunca máis cambie a empanada feita con millo e
xouba polo bolo preñado".
Menos mal que os meus curmáns xudeu arxentinos que viñeron coñecer
Britonia, tiveron a oportunidade de sorprenderse cos nosos museos e
gastronomía, e moi en especial coa explicación doutro irmán que pensa en Xerusalén. Sito Otero Regal, o mellor dos guías que perde o vivir polos
viaxeiros, dentro dese marabilloso marco artístico integral que gozamos
os seus amigos en Regal Xunqueira. Non me estrañaría nada que nunha
desas noites de insomnio creativo o fillo de SIÓN -NOIS , dedicase un
mural aos tempos de pandemia que se converteron, como o amor para
Napoleón: o descanso do guerreiro; o escollo do soberano; o
entretemento para o ocioso...
O noso idioma, costumes, sabor e cheiro a mar. Eses tellados feitos con
lousas de pizarra, polos que escorrega a choiva, mentres constrúe
espellos máxicos polas rúas de Viveiro, reflectindo a sinfonía de
galerías, esas que tanto gustan ao redor do románico de Santa María do
Campo ao meu outro irmán Carlos Novo Cal. Por certo que aventados
soñadores namorados desta Galicia brava e traballadora, deberiamos
conxurarnos coa música de Lino Rico e a voz para un tango canyengue,
interpretado por Eugenio Del Valle -Cambalache-, e así rematar coa
maldición, pois de seguro e dadas as circunstancias, creo máis en métodos
esotéricos Celtas que nas disposicións do DOGA.
A sabedoría que atesouraron os monacatos galaicos, por estas datas,
permitirían saber as causas obxectivas polas que a antiga provincia de
Mondoñedo está con cifras "vermellas" de contaxios polo virus. Nada que
ver coa tolemia do monacato que practicaron Justiniano, Saturio,
Prudencio, Millán, Fructuoso, Martín de Dumio e Valerio. Foron
sospeitosas reunións de veciños, verbenas a modo de proba,
manifestacións reivindicativas, mobilidade entre terras e xentes do
mosaico peninsular, causa para soportar e sufrir unha pandemia Mariñá,
sen ter a quen reclamar, e cunha "xustiza" cega e xorda, incapaz de
actuar de oficio, como fan outras veces con menos impacto nos dereitos
fundamentais entre a saúde e a vida.
Ningún comentario:
Publicar un comentario