A batalla da información. Pablo Mosquera

 A batalla da información

Cada día sabemos máis sobre a historia e o territorio coas súas cidades e poboación de Ucrania. Parece mentira que sexa unha guerra do século XXI con armas e soldadesca que nos retrotraen ao pasado século XX, motivo para coñecer ese espazo socio cultural onde ten lugar o conflito que nos mostra tres feitos: a facilidade co que os humanoides somos capaces de matar; o fracaso de todos eses organismos pomposos onde os seus membros reciben xenerosos soldos; a diáspora para os novos parias que foxen antes que sexa demasiado tarde para os seus Dereitos Humanos.

O pasado século, aínda recordo espeluznado, aquela guerra dos Balcáns. E como uns vendían armas e outros daban dicterios en nome da paz, que non chegaba, que tardou tanto como para sementar de mortos, miseria e destrución o que fora Iugoslavia. Foi en tempo e consecuencias vitais, outro fracaso máis para nosa civilización Occidental. Iso si. Houbo captura e xuízo por genocidas que recaeron sobre personaxes cuxa responsabilidade nos crimes coa poboación inocente, foron un horror ao que como de costume, as autoridades morais, científicas e políticas, chegaron tarde.

Desde o pasado século hai algunhas novidades, non só en as armas e técnicas destructivas, que xa é abondo, ao servizo de Armagedón. É o intercambio, produción e anulación, en materia de información, un arma psicolóxica de nefastas consecuencias para a humanidade. Pero tamén un gran negocio. E ademais unha fórmula para alienar aos contendentes, espectadores e analistas interesados e afectados pola guerra.

Por unha banda, os grandes medios audio visuales atoparon un mina da que obteñen información para as masas humanoides, sen ter que inventarse programas de entretemento. Por outra banda, os que mandan e opóñense, atoparon un espazo de máximo interese co que ter distraído ao persoal das demandas cotiás, e tal como estamos vendo, para botarlle a culpa á guerra e ós seus responsables de todo o malo que os gobernantes fan, non impiden ou gestionan en dirección contraria do que se espera.

As guerras agora son en directo. É coma se foran nos nosos fogares. Son tan reais que ata no pobo máis afastado, menos poboado e case baleirado, hai unha televisión cun equipo destacado no territorio da contenda, dispostos e capaces de facernos protagonistas en tempo real dos acontecementos cada día.

Pero sobre tales imaxes cos seus sons, sempre caben as opinións. Hoxe os tertulianos, esa nova fórmula de ser e estar como expertos sen título universitario na materia, dan calificación, diagnóstico e prognóstico sobre o particular, creando conciencia social na inmensa maioría dos consumidores de informativos. Contribúen a establecer as coordenadas do medo colectivo ou a relación causa efecto nos devires da economía coa súa capacidade económica para a poboación-pobo-tecido social-cidadanía. ¡Vaia chollo para que os mandarines boten balóns fóra na súa política errática, indecente ou incapaz!.

Ata as enquisas de intención para o voto, ou as respostas sobre a preocupación- demanda do contribuyente, vense totalmente condicionadas polas informacións que chegan relativas á guerra. Todo vira en torno ao núcleo intanxible da contenda tan próxima. E é que esta vez é en Europa. Por iso a actitude e aptitude de todas as partes dependentes da información é diferente a outros moitas guerras. Siria. Israel. Golfo Pérsico. Afganistán. Continente África. Colombia. México. Estes últimos países, hispanos pero afastados malia os moitos lazos que nos unen a tales espazos. Pero coidado. O exceso de información. A abundancia de imaxes. A insistencia en algo que se cronifica. Pode terminar por queimar o produto. Se a guerra prolóngase, perderá interese. Será como a pandemia. Farannos convivir con tal desgraza e será un acontecemento que formará parte do momento histórico. Teremos que aceptar non só aquela frase de "que sós quédanse os mortos", tamén como a velocidade e consumo de noticias, remata por aburrir ao persoal como chegou a suceder coa repugnante guerra dos Balcáns. Acórdanse?.

Jon Sistiaga, xornalista, corresponsal de guerra, escritor premiado, compañeiro daquel cámara galego -José Couso- que foi asasinado en Bagdad no hotel desde onde traballaba polo exército norteamericano. A súa condición de vasco fíxolle escribir sobre ETA e as súas "fazañas" en Hipercor, e un longo "o final do silencio". O titular que aparece hoxe en prensa nacional e que me avisa o meu amigo e gran artista Xavier Magalahes resulta impactante. "En Euskadi hai que reabrir feridas, quitar o pus". Outro titular: " O País vasco vive nun clima de idílica amnesia colectiva". Derivada da súa primeira novela "Purgatorio".

Por moito que se intente normalizar e tender pontes entre asasinos e víctimais, co fin de pechar feridas a inventario de apoios para alcanzar maiorías parlamentarias que fagan avanzar ou manter un proxecto sanchista, os que fomos testemuñas, ameazados, víctimais e prisioneiros dunha guerra na que un bando asasinaba a disidencia e o outro bando intentaba sobrevivir, ás veces sufrindo a síndrome de Estocolmo, ás veces mirando para outra parte ou cruzándose de beirarrúa para non saudar ao sinalado polo MLNV como inimigo do pobo vasco, non permitimos que se cambie a historia, fágase pedagogía dunha guerra sucia desde o Estado español, ou as razóns románticas de soldados e patriotas vascos, para botarse ao monte e matar en nome da Construción Nacional, de dereitos Históricos, do mito sobre o pobo elixido ocupado por outros -charnegos- ¡Non o imos a consentir!. ¡Nin nos moverán, nin nos calarán!. Deberiamos tomar notas. Hai países con censura mortal. Así esas terribles noticias de como son silenciados con asasinato certos xornalistas incómodos. E é que repito. Non hai nada máis progresista e necesario que escribir compartindo en liberdade, a procura da verdade, aínda que só se chegue a tal dama por aproximación.