A arte de coidar
Teño o costume de sinalar as tres grandes causas do amor. Son tres as Dulcineas ás que o cabaleiro debe confiar a súa viaxe. A terra, Isis; liberdade, non hai nada máis progresista; cultura, iso fainos saber de onde vimos e onde está o horizonte.
Pero hai outra que é igual de importante e que practican dúas mulleres ao meu redor. Coidar ós nosos maiores. Devolverlles unha parte do que lles debemos. Atendelos con cariño e man profesional. É o mínimo que podemos facer polas persoas que nos serviron ben e sobre cuxo sacrificio construímos a nosa calidade de vida.
Elena e Ana. Dúas señoras cuns ollos que brillan coma a mica das nosas praias ao mediodía. As súas mans suaves son unha caricia para as engurras daqueles anciáns dependentes. O seu intenso traballo ten un compoñente que non se ensina nos tratados científicos. Darlles cariño. Facer que sigan sendo importantes na recta final.
Ana e Elena. Comparten sorrisos que son cancións de amor. E é que a vellez pode e debe ser unha fonte de dereitos humanos, aínda que teñamos construído unha sociedade fría e calculadora. Rendo homenaxe ás miñas heroínas do Toboso galego dende a torre desa atalaia que me permite esperar o paso dun barco de papel. O seu marco é unha vella carta amarelada que no seu día contiña un poema.
«¡Nin
rosiñas brancas, nin claveles roxos!/ Eu venero as froliñas dos toxos./
Dos toxales as tenues froliñas,/ que sorríen, a medo, entre espiñas».
O poeta que confesa o seu amor pola flor do toxo.
«¡Oh
do ermo preciado tesouro:/ as froliñas dos toxos son de ouro!/ De ouro
vello son, mai, as froliñas/ dos bravos toxales, ¡das devociós miñas!...».
Ningún comentario:
Publicar un comentario