Ribadeando: Crónica dunha viaxe / 15 La Vall d'Uixó

20221111

Crónica dunha viaxe / 15 La Vall d'Uixó - Sagunto

Crónica dunha viaxe / 15 La Vall d'Uixó - Sagunt

A praia en Porto de Sagunto, apetecible mediterránea. A imaxe, manchada coa humidade do selo que me puxeron no museo de Sagunto.

Pode dicirse que a viaxe rematou, aínda cos retardos que quixen ter, ó chegar ó Mediterráneo. As dúas últimas etapas foron das chamadas de trámite. A que facía a número quince, esta, etapa de domingo que ademais era fasta da Comunidade Valenciana, durou uns 34 km salvando un desnivel positivo de menos de cen metros, levándoos en dúas horas menos cuarto sobre a sella por carrís bici ou vías de servizo boa parte do tempo. A máis, despois de varios días de alerta de chuvias torrenciais por diante de min, sen chegar a afectarme máis que algunha pinga, o día estaba claro dende primeira hora da mañá. Todo fixo que a saída fora suave e remolona, e ó coller a bicicleta, máis ca outros días, chegara a sensación de facer turismo con tempo de sobra e sen necesidade de gran esforzo.

A saída de La Vall d'Uixó, unha baixada suave pola que entrara, subindo, o día anterior, deseguida me mergullou en terras de cultivo de laranxeiras, aínda que seguira aumentando a densidade de laranxas camiño de Valencia. E si, xa os sistemas de rego, omnipresentes, con ou sen canle á vista.

Ó pouco, Almenara presenta o seu castelo polo cumio dos montes, gardando o acceso norte a Valencia, antes de chegar o segundo alto defensivo preto da costa, Sagunto. Nin me achego nun domingo pola mañá ó chamativo horizonte que marca o castelo.

Castelo de Almenara.

O camiño, despois de pasar Almenara, entra na provincia de Valencia. Desta volta, por estrada secundaria, si vin clara a división provincial que non vira onte, aínda sobre a vía verde.

De novo, en Valencia. Coches e laranxeiras.

A fronteira provincial tamén marcou un aumento da atención ó ciclista, e atopar diferentes posibilidades paralelas para desprazarse dun lugar a outro xa foi unha realidade en boa parte do recorrido restante.

Vía principal, vía de servicio e arcéns ciclables.

Pasando o río Palancia, entro nun concello bicéfalo. Orixinado con cabeza en Sagunto, hoxe por hoxe e dende hai tempo, a principal poboación é Puerto de Sagunto, praza industrial e cun porto importante, que ademais, estando na costa, dispón de boas praias. A distancia entre ambas poboacións é curta, pode dicirse que están unidas por unha avenida, pero nótase ben a súa diferente historia e carácter actual. Unha das cousas que me fixo notar un contertulio no Porto de Sagunto foi precisamente o carácter activo e combativo da poboación desa parte saguntina, diferente da outra a raíz da súa condición industrial e a historia en prol da procura de melloras obreiras.

Praia de Sagunto.

A participación coa xente é un dos alicerces das viaxes lentas. Esta éo. Por iso, no paseo do Porto de Sagunto, con xente abonda de lecer, estábase ben aínda baixo o Sol. Mais, atopar unha concentración cun cartel visible de 'Non a todas as guerras' un domingo festivo ademais na comunidade, non deixou de sorprenderme e achegueime para saber e ser un máis. Resulta que o das guerras, a petición de paz, era un engadido que viña dado porque moitos migrantes sono debido á situación de conflito nos seus países. Rematei trabando conversa e cambiando información sobre como estaba naquel momento a concentración semanal pola paz en Ribadeo, ou o asociacionismo na nosa terra.

Non a todas as guerras.

Subir a Sagunto pola avenida, despois do paseo, participación coa xente, facer un apunte de debuxo e tomar un refresco á beira do mar, foi iso, unha continuación do paseo polo porto, alongando con tranquilidade a visita para pasar por diante dalgún dos puntos que me recomendaran na oficina de turismo. Si, aberta un domingo pola mañá festivo naquela comunidade.

De feira en feira.

Chegar a Sagunto, procurar o centro porque tiña tempo antes de comer, aínda que xa non tanto... e atopar unha feira medieval a carón do centro neurálxico do pobo, a praza Cronista Chabret (onde tamén estaba a oficina de Turismo do pobo capital, aínda aberta): Sagunto, tamén en festa! Coido que tan grande como a de Burgos e máis que as que estou afeito a ver pola nosa bisbarra. O abarrote de xente incluíu, xa pola tarde, unha procesión, pois a feira era un engadido á festa a celebrar.

Aínda con ser unha festa cuádrupla (domingo, día da Comunidade Valenciana, festa local e Festa medieval), o principal museo da vila, a Casa dos Berenguer, estaba aberto, e deume xogo para despois da visita ó mercado é a praza principal.

Sagunto sobre Sagunto sobre Sagunto, mo museo.

Nas inmediacións do museo, unha marca no chan, que xa atopara en Teruel e non lle dera importancia, chamoume agora máis a atención, e preguntei no propio museo. Trátase dun xeito de identificar as xuderías ibéricas, e que se pon á entrada da zona que se consideraba habitada por xudeus. Xa á volta, ós poucos días, atopeina en Mondoñedo, despois de non ter visto nunca antes a súa xudería.

Símbolo das xuderías ibéricas.

No museo atopei un lugar de traballo e descanso, que aproveitei para tomar un apunte do castelo visible por unha das fiestras.

O castelo de Sagunto, visto dende o museo da Casa dos Berenguer.

E, de alí, fun completar o exercicio diario subindo cara ó castelo. Na subida, o teatro romano amosa a súa pasada gloria coa decepción da reconstrución realizada. Seguindo cara arriba, aínda que o castelo teña botado o peche dominical, unha ruta dá a volta polo alto, arredor do castelo, e, aínda que a sinalización algunha vez non permite seguir ben o camiño, o completar a rolda polo alto pon a disposición vistas tanto de Sagunto como do Porto ou das montañas cara ó interior, e tamén, na distancia e de xeito nebuloso, de Valencia, a fin da viaxe.