Sr. Infanzón: Sen acritude pero con firmeza. Pablo Mosquera

Sr. Infanzón: Sen acritude pero con firmeza

Acabo de ler as súas declaracións na prensa. E fun ver o ambiente que se está formando na praza dos Campos do meu porto de San Cibrao. Teña en conta que comezo usando o termo PORTO. Si, das Reais Fábricas de Sargadelos. Si, pola costera do bonito e o bocarte hai máis de corenta anos. Cando viu á nosa antiga Britonia para traballar na transformación da bauxita en aluminio. E é que, de verdade, xa estabamos aquí e gozabamos dun orgulloso patrimonio histórico, artístico, relixioso, ecolóxico e tradicional. Vivíamos en galego e como galegos do Cantábrico.

Non entendo a súa descrición daquela Mariña de hai 42 anos. Podo asegurar que a chegada da industria deu novos postos de traballo á poboación e que o seu crecemento “violento” requiriu equipamentos e servizos educativos ou sociosanitarios. Pero asegúrolle que estabamos no mapa. Aparecemos nas Cartas Mariñas do século XVI, feitas de mar a terra polos holandeses. E as nosas vilas cos seus cascos históricos eran lugares meritorios. Viveiro, Mondoñedo, Ribadeo. Ou aqueles portos que foron a verdadeira actividade económica que nos cambiou a vida para mellor. Vila Mariñeira de Foz, Porto de San Cibrao, Celeiro. E a nivel de personalidade... San Martiño, o Camiño de Santiago pola Costa, Sargadelos e os xacementos baleeiros de Rinlo, Nois, Burela, poño como testemuñas.

Di vostede e non o podo aceptar, que "había bos peixes e mariscos -toda a razón- e grandes persoas -orgullosas da súa identidade como pobo con lingua propia- pero non había case nada máis". Tiñamos a mellor flota atuneira de Galicia, e moi superior á da súa Asturias natal, que deixou moitos cartos nas nosas parroquias; tiñamos uns edificios unifamiliares propios da arquitectura cántabra galega que foron perversamente derrubados e substituídos por colmeas de protección oficial, rompendo a nosa paisaxe con galerías cara ao mar; tivemos a mellor gastronomía, comedores con excelente ambiente, costumes dun mar de cultura e monumentos daquela Britonia que Maeloc fundou con sede en San Martiño, ademais dos mananciais para a caza e a corta de baleas que foron a primeira transformación e industria.

Non podo entender por que tivo que ir a Navia porque necesitaba un Xinecólogo. Se fose por un parto, aquí tiñamos médicos e matronas expertos. Se fose por un problema xinecolóxico, teño que lembrar que o Hospital situado no Concello de Cervo, parroquia de Burela, é moito máis antigo que o de Jarrio, a 4 quilómetros de Navia.

En canto ao estado das estradas, podo asegurar que os tres anos e medio que percorrín dende o meu San Cibrao ata Jarrio, a estrada do occidente asturiano era máis ou menos como a de aquí. Durante o meu mandato como Director Médico de Jarrio, vivín o desdobramento da autoestrada pola Ponte dos Santos.

Si lle dou a razón: estabamos e estamos moi preocupados pola contaminación industrial que antes non tiñamos. Con esa balsa de barro vermello que se encheu cos residuos do proceso industrial. Que estaban a piques de instalar unha central nuclear en Xove -A Roncadoira- para que a fábrica de aluminio tivese enerxía barata.

En canto a quedarse a vivir aquí, é lóxico. Esta antiga provincia de Mondoñedo é un paraíso natural coas mellores praias de mica e caolín e os seus galegos aos que lles gustaba erguerse e contemplar o estado do mar e de onde viña o vento. Por certo. Unha observación estética. Cando entro dende o Castelo cara ao centro de Santa María de Lieiro, confeso que a vista dos Farallones me estraga esa cheminea fumegante que debe ser algo así como o logotipo da súa historia.

Pablo Mosquera