Non sempre ocorre que pense igual que outra persoa que dá lugar a unha entrada. O normal é que non o especifique. Mais, de cando en cando, cómpre que lembre que o que non escribo eu, non teño por que pensalo eu E aproveito hoxe para facelo.
Quedaría unha pregunta: por que publico cousas que podo non subscribir? A resposta está na necesidade de liberdade. Para poder ter liberdade de pensamento, necesítase adicar tamén algo de tempo a ideas que non son propias, mesmo que non se subscriben, en certo xeito, ver o campo no que se pode mover esa liberdade. E o que non quero para min, para a miña práctica, tampouco o quero para os máis.
Coido que esta introdución sucinta podería explicarse moito máis en profundidade, cousas adxacentes como límites, ou o sentimento de non querer enganar. Pero trátase dunha explicación sucinta dunha acción en curso, nun dun longo artigo teórico.
Aquí queda o artigo do título:
Os liberados sindicais. Que tropa!
Os políticos teñen mala fama. Os sindicalistas non se quedan atrás en tal descrédito. Unha “tropa” por número e calidade profesional. Que choio! Catro anos retribuídos e gozando de obrigas horarias con esforzo físico ou mental. Ademais, hai tantos precedentes que non creo que sorprenda a ninguén se afirmo coñecer xente que se aproveitou de ser e estar nos chamados comités de empresa para “pactar” cos empresarios e conseguir unha tallada persoal ou familiar.
Poño un exemplo. Mozo baixo con mala vista. Consegue que o seu sindicato "goberne" unha multinacional. Está felizmente liberado. Aproveita o tempo de lecer pagado para practicar paseos, acampadas, andar en bicicleta e excursións á súa cidade natal, de onde procede naqueles tempos nos que se abriu a fábrica e non se esixían grandes coñecementos para ser un traballador de base entre as cadeas que controlaban directivos e xestores, xefes con título universitario. Que duros eran aqueles tempos. Calor. Quendas. Esforzo físico!. Ata que alguén co seu exemplo lle demostrou que había saída. Estar afiliado a un sindicato obreiro, achegarse á dirección de tal e lograr a vitoria nas eleccións ao comité de fábrica. Eureka! Dito e feito.
Hai quen estivo pedindo que se revise o estado dos liberados. Non faltan os que falan dunha caste tan inútil con prerrogativas que viven de costas á realidade e custosas como a dos políticos. Non nos representan e son un obstáculo para o crecemento do emprego! "Sindicalistos".
Cales son as razóns polas que as empresas apoian os abusos de profesionais tan preguiceiros? De non querer chocar coas centrais e as vantaxes que se poden derivar ata que o “diálogo social” entre favores persoais ou familiares se convirta en comportamentos permeables cara á propia empresa.
En España calcúlase que hai 262 000 delegados sindicais que se esforzan por manter os seus privilexios funcionais. Todos eles convenientemente "cubertos" cando se requiren a outras instancias transparencia e publicidade ao alcance do cidadán anónimo. Si, por suposto. Coidan os cóbados para ser os primeiros en suxeitar a pancarta se hai un conflito cunha foto que se publicará nas redes sociais. Por certo. Algúns con roupa de paseo xa que nin sequera teñen tempo de pasar polo vestiario da empresa e poñerse o uniforme de traballo.
Tamén neste espazo onde o costume se converteu en fonte de certos vicios é preciso un cambio polo ben do sistema democrático. Os primeiros en aplaudilo, se se produce o cambio, son os abnegados, que nin sequera poden deixar o seu traballo, que precisan coa máxima eficacia para pagar taxas e impostos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario