Emprego un recorte dunha foto de Suso Fernández para deixar constancia gráfica dunha nova concentración pensionista en Ribadeo este primeiro sábado de mes, onte 3 de xuño, e engado o texto lido por Enrique.
Bos Días
Fai mas de cinco anos nos xuntamos nas escaleiras do Concello un grupo para protestar pola suba do 0,25%,Cinco anos despois sinto una gran decepción, sintome enganado polo meo pobo, cinco anos perdidos.
Subíronnos as pensións un 8,5%, revalorizaronlas segundo o IPC, subiron o salario mínimo a 1080 € e nós votamos a quén quere facer o contrario, ás Municipais tiñan que ser iso, Municipais, ós azuis son os que trocaron as regras de xogo, pois dicirvos que o seu xogo e privatizar as pensións, baixar a suba outra vez o 0,25%, poñer o salario base a niveis dos 700 €, e nós damoslles a razón. Entón, que coño pintamos aquí?
Estiven con COVID, Podo dicir que o xoves da semana pasada fun ben atendido por parte de todos,. Médico de cabeceira, persoal de ambulancia e persoal de urxencias no hospital da costa, pPara comigo foi moi bo e paciente. Deume tan forte que estaba desorientado completamente, pois esa asistencia non me custou un peso. Parece que a moitos sóbranlles os cartos e queren pagala, pero moitos de nós non temos cartos e sería imposible de asumir. Queixámonos que sube a gasolina, e una leituga; esperade o que isto representará, empeñados de por vida por una operación.
Por iso penso que pensións, sanidade, educación, impórtanos un carallo a todos. Facemos como no fútbol, xogar a cabalo gañador sen importarnos ás consecuencias. Non digo que este Goberno o fixera ben, pero tivo grandes retos: PANDEMIA, FILOMENA, ERUPCIÓN VOLCANICA NA PALMA, A DANA, A GOTA FRÍA, INUNDACIÓNS.
Os azuis dedicáronse a dicir non e non, a todo. E con todo, tivemos aumento en gasto social. E nós miramos para outro lado. Xa non se lembran do YAK-42, van 20 anos diso. 75 mortos, sen imputados. Nin da ruina do Prestixe, 21 anos xa. Nin dos mortos da hepatite C, 8 anos, 4000 mortos e sen responsables. Nin os recentes mortos nas residencias, 34 500 e nin unha condea de todo iesto. Para eles non é endebedamento que nos baleiraran as arcas da Seguridade Social, nin os cartos destinados á igrexa, nin manter á familia real. Ti si podes morrer de fame e enfermidade por non ter coidados, pero estes parásitos non. E moitos de nós entramos no seu xogo, á vista dos resultados.
Se non temos que comer, prendemola tele e vemos que esa xente está ben, e xa comemos con iso. Vivimos do aire que outra xente respira, “eche o que hai”, é o que nos acostumaron, conque coma un, chega; os outros miramos.
Temos o que nos merecemos, a nosa ferramenta son ás rúas, que están para protestar. Ese é o noso recurso, é o que nos deixan, mentres non apliquen a lei mordaza, e nos importa un carallo quen goberne, simplemente que non nos tomen o pelo. Non digo que estes o fixeran ben nen moito menos, porque mentiría. Puideron facer moito máis por nós, e sobre todo ternos a nós un pouco mais en conta, recibirnos e escoitar as nosas propostas. A fénda de xénero é unha lacra que temos enriba porque non fai falla irnos a África para ver a miseria, témola a volta da esquina, por non dicir na porta do lado ou dentro das nosas casas, e falamos de familias tanto nacionais como estranxeiras.
Estiven un pouco documentándome e comparando publicacións da situación real sobre a pobreza en España: case a metade dos españois, o 44,9 %, chega con dificultade a fin de mes. É dicir, moitos viven moi preto do límite das súas posibilidades, e 1 de cada 5, (o 21 % mais ou menos), xa está instalado nesa situación. Datos dos anos comprendidos entre 2019 e 2022, fogares que acaban o mes con moita dificultade.
No ano 2021, había un total de 13,1 millóns de persoas é dicir, o 27,8 % da poboación española, que estaban en risco de pobreza e/ou exclusión social. En España, case 2,2 millóns de nenos viven na pobreza relativa. Somos lideres en Europa. Por primeira vez na historia deste país, os nenos convertéronse no colectivo máis afectado pola crise económica, Estremadura, Andalucía e Ceuta, están á cabeza. En Galicia temos un 25,2 %. O 30% das familias só teñen para gastos esenciais: "antes mercaban chuleta ibérica e agora pito". O 20% das familias está ao límite, e non poden recortar máis. A demanda de produtos frescos, como pescado e carne, caeu un 7% con respecto ao ano pasado, tiramos de marcas brancas cada vez mais. Grazas a que ás grandes economistas témolas na casa. E fan milagres.
O umbral da pobreza no ano 2023 sitúase nos 841€ ao mes. Algúns dos que estámos aquí estamos nese limite. Para mais foder, unha nova de última hora di que os traballadores poderán cobrar un 20% máis de pensión se demoran 10 anos a súa xubilación. Resulta que os nosos xóvenes entran no mercado laboral entre os 25 e 30 anos, e que se a iso se lle suma que tes que ter cotizado 39 anos para xubilarte, ás probabilidades son poucas. Por iso teñan a moral polos pés. Non me sstrana que pensen que xamais se xubilarán, non deixan moito marxe para un paro. A nosa xuventude non nos apoia é nós non podemos facer moito máis sen o apoio da nosa xuventude. E mentres o corpo nos aguante, seguiremos nas nosas reivindicacións porque queremos deixarlles un bo futuro:
1. pensión mínima de 1.080 euros.
2. eliminación da fenda de xénero.
3. restablecer o cómputo de 15 anos para o cálculo das pensións.
4. auditoría das contas da seguridade social.
5. voltar a xubilación aos 65 anos.
6. actualización de pensións e salarios segundo o ipc real, e unha paga compensatoria pola perda do poder adquisitivo das pensións a fin de ano.
7. derrogación das reformas de 2011, 2013 e 2023.
8. non aos plans de pensións privados de empresa, e non á xestión privada das pensións públicas.
9. xubilación anticipada sen penalización a partir dos 40 anos cotizados.
10. non as privatizacións, queremos seguir sendo do sistema público.
11. derogacion da lei mordaza.
¡¡¡ Goberne quen goberne as pensións e servizos públicos deféndense!!!
Ningún comentario:
Publicar un comentario