Un longo chío

    Remata de chegar a min o último exemplar de Chío, do mensual dixital de Lugo Sempre, o Chío nº 21, correspondente a este verán. Nel, o mesmo que nos números inmediatamente anteriores, teño unha pequena contribución. Neste caso, a seguinte (a notar que queda mellor maquetado na revista!):

--

Un longo chío

    A revista Chío enfronta unha edición estendida, para un período de tres meses sen outro novo número. Logo este chío será longo e con nostalxia dunha frecuencia que o verán pide e logra atenuar. 

    Cando se teña publicado, teremos rematado de pasar unhas eleccións locais que de seguro terán deixado non só diferente sabor en distintas organizacións e partidos, senón tamén variable considerando diferentes pobos. E estaremos enfrontando un período, algo máis longo que o que se dará entre chíos, ata a chegada de outra convocatoria ás urnas. Desa outra volta, menos centrada no local e máis no estatal. Cabe lembrar, despois do dito, que as eleccións, ao menos en teoría, están capacitadas para un resultado que cambie o noso mundo. Así este longo chío pode asemade coincidir cun tempo de cambio en maior profundidade que outros semellantes, ollando, á espera e en previsión de posibles máis cambios no futuro próximo.

    Tempos movidos ós que lles ven ben un contraste de paz

    Agora, cando comezo a escribir isto, estou mirando o mar. Ós meus pés, a ría, os barcos amarrados, pero tamén algunha embarcación fóra do porto. Un pouco máis lonxe -ou máis preto dos cascos ó fondo- a ponte e sobre ela o tráfico que chega a min pola vista e o ouvido. Pola vista, sobrepoñéndose á liña do horizonte con vultos en movemento sobre a recta que marca a estrada. Polo ouvido, pasando ben por riba do murmurio das folla axitadas pola brisa e competindo cun par de cans xoguetóns sobre a herba á beira das súas parlanchinas donas, en inglés nunha terra que se supón galegofalante. Contrastes que encaixan sen desentoar

    O ceo algodoado deixa ver nalgures un fondo azul. Por certo, aínda hai pouco que me descubriron a semellanza das verbas que os romanos usaban para a cor e as que tiñan para a cúpula no alto dun día límpido. Ceo máis variado que chama a ollar arriba e atrae levantando o ánimo cara ás invisibles estrelas.

    Estrelas que non se ven e estelas visibles: vexo os trazos dos barcos na auga, curiosa superposición de ondas fabricadas polo vento, polos artiluxios mariñeiros e pola auga alborozada que deixa atrás o seu desprazamento. Estelas que cambian a natureza aleatoria da auga, deixando a sua marca escrita esvaecéndose en espera de interpretación.

    Da outra beira, día a día vese un pouco máis feito un novo barco que axudará a ter enerxía ó mundo. Á súa beira impoñente, as casas das Figueiras quedan reducidas a compañía visual. Bonita, pero compañía. Só as naves insulsas e o entramado das grúas por unha beira, e o restaurado pazo pola outra, compiten co vermello casco en acaparar a vista nesa dirección

    Nesta beira, do vello porto pesqueiro e dársena que acollía ós veleiros das rutas ó norte, suben ós meus pés as rúas que vertebraron o pasado mariñeiro e comerciante de Ribadeo. Límites almeados, que acompañan tamén algunha casa, fan de beira a pazos tranquilos, e a unha mancha verde, prado e horta, en pleno centro do pobo. Pisando a herba ós pés da capela, ata se deixan adiviñar os muros protectores dunha vila do pasado que deixa ver o seu potente presente

    Un faro ó fondo, disposto pero apagado á luz do día, fai de límite entre terra e mar, ría e océano. Máis achegado, o miradoiro aproveitado do que un día foi cargadoiro de mineral, entrañas da terra exportadas para servizo de artefactos construídos lonxe. Entre ambos, faro e cargadoiro, o indefenso forte que pretendía defender a ría.

    Detalles entre outros moitos que están á vista e completan esas sensacións que chegan ó corpo nalgúns lugares apreciados precisamente por iso, por poder desfrutalas.

    Estou na Atalaia, en Ribadeo.

Antonio Gregorio Montes