Creación a voapluma
Paro a tomar café. Na terraza non hai sitio. Collo a primeira mesa e case é como fóra. Vexo o mar e o monte desdebuxados pola brétema, pero tras a xente sentada no exterior. Non, non é o mesmo. Aquí a música de radio que ten o local óese. É máis, retumba sen expandirse. O mesmo que as conversas ou o ruído da cafetería. As paredes tamén marcan diferencia.
Escribir? Si, claro, estou a facelo. Pero a concentración, mesmo o desfrute, non é igual. Fóra pode que o resol moleste un pouco, pero antóllaseme preferible mesmo coa temperatura non moi alta e con brisa, o que posiblemente me faría desexar algo máis de protección para o corpo suado.
Ó paso, un coñecido saúdame mentres estou despistado lendo. Non esperaba ninguén coñecido, pero si. Intercambiamos unhas palabras e seguimos cadaquén o que estaba.
Unha viaxe ao servizo, e outro coñecido que non vía dende hai tempo. Claro, cambiou o lugar de vida. Xa non está en Ribadeo.
Ía coller un xornal que me parecía desocupado. Xa o tiña, cando o agarra polo outro extremo unha man. Como non, señora, non se preocupe, 'ía darllo'. Parte con el acompañar ó presumible marido, xa co seu xornal el mesmo.
Sempre teño que facer. Mellor así, sen xornal a ler, máis centrado.
Na mesa, oio un ensaio de charanga. A súa evolución queda fóra da miña visión, máis fíxome que é o tema da terraza, que pasa da para min atraínte paisaxe que varía lixeiramente coa intensidade da néboa, do Sol, da marea. Se estivera na terraza, quizais estaría tentando facer un apunte dalgunha das vistas. Así, sinxelamente a desfruto mentres tento recoller por escrito cousas que me van vindo á cabeza. Non todas, claro. Non dou deixado no papel máis ca unha mínima parte. Non digo que a mellor, nin a peor, unha. A que no momento que se move a man está presente na cabeza.
Penso: cun pouco máis de area na ría, pasaba camiñando e aforraba uns cantos quilómetros. É o pensamento último dos que recollo mentres xa teño a cabeza en non deixar casco, mochila, guantes ou teléfono, despistado pola paisaxe, a radio que sona no local agora con música pegañenta ou o rebumbio da charanga que evoluciona fóra e que supoño verei ó saír.
Adeus a este anaco de vida. Miña, pero formando parte, compartida, cos que me arrodean.
Ningún comentario:
Publicar un comentario