E, como de costume, tamén en separado o meu artigo:
Oio os chíos dos paxaros aló, lonxe á fronte. Tamén algún máis, solto cara á miña dereita. Un can ladra ás miñas costas, onde hai pouco se escoitaba murar unha vaca. O zunido das follas ó vento mestúrase co acariñar dese mesmo vento e o seu suave son. A mesma árbore da que me chegan os chíos dos paxaros alí pousados, que hoxe asemellan engaiolados. Cambo de sentido e vexo o verde, os verdes, baixo o ceo gris, os ceos grises e azulados. O banco marrón no que me deixo estar lémbrame esa outra madeira, viva, que sustenta o verde das árbores que nos facilita a vida co osíxeno que respiramos. Cheirumes diversos chegan producindo sensacións variadas. Penso en achegarme á herba e pasar a man, mais quedo.
De cando en vez, un motor. Tractor máis que coche. Tamén máis ca ordeñadora -canto se asemella a ordenador a palabra e que diferente a súa función...-. Fan a vida máis doada, din, a cambio de ruído e contaminación. Ruído que se escoita, aínda que pola cantidade e continuidade por estes pagos non se poda dicir que molesta, non pode competir cos outros, anteriores no texto e ancestrais na historia. Contaminación que, no medio do campo, non se aprecia aínda que estea aí.
E como fondo estraño, un avión que nun momento se deixa escoitar máis que ver a través das nubes. Estraño pola súa presencia manifestada, e tamén por esa puntual preeminencia auditiva fronte á visual, a clásica lonxe dos aeroportos. Poñendo unha nota como sobrenatural e pasaxeira.
As moscas. Parte picante e molesta de formigas, insectos, arácnidos, lagartos e outros animais que rodean por aire e terra e que nos lembran que só temos control parcial do mundo, do resto dese mundo no que estamos incluídos, e mesmo de nós. Que estamos supeditados á natureza, que se pretendemos separarnos dela non sendo deuses, sucumbiremos con ou sen ela.
E mentres todos eses ruídos de fondo suceden e se suceden, a mente pode abstraerse -e abstráese- sen fixarse no rendemento que nos persegue. Pensando pode que no destino dun rural que se morre mentres segue a ser necesario non só para alimentar o estómago. Ou no camiño aparentemente aleatorio de cada formiga mentres trazan en conxunto as liñas máis curtas para que a súa sociedade-formigueiro teña mellor acceso ós recursos. Ou nesas plantas que medran invadindo o que a humanidade pretende humanizar -di-, desnaturalizando a construción da paisaxe. Ou no hórreo veciño que se ve afectado polo paso do tempo, ó tempo que se pasa do seu mantemento, deixando ver as marcas que lle van quedando. Ou nas hortensias, fatigadas coas flores xa murchas na súa segunda floración este ano, polo momento.
Venme á cabeza Espronceda: ‘(...) sino yo, triste cuitado / que vivo en esta prisión / que ni sé cuándo es de día / ni cuándo las noches son (...)’ en paralelo cunha cárcere de tamaño planetario. Lugar do que mentres nos pechamos máis, consumindo os seus recursos, algúns soñan poder evadirse, cunha idea a modo de moderno karma tecnolóxico que posibilita o saír do ciclo de reencarnacións da vida no planeta.
Sácame dos meus pensamentos a veciña no seu tractor, no seu traballo, pasando mentres me saúda. E paso eu a ser consciente de que deixo de mirar o meu embigo para lembrar que non só estou nunha natureza que non me/nos pertence, senón á que todos nós pertencemos. Albisco que temos pensamentos semellantes, mesmo quen non ten tempo para pensar, anguriado polo traballo, obrigas ou cansazo, e aínda que pareza de primeiras que as ideas semellan opostas ou totalmente sen relación. Ideas humanas son, algo terán en común. Un albiscar que pode chegar lonxe, quizais a unha lembranza de Gaza ou Etiopía, pasando polo Sahara ou Afganistán. Ou quedarse mesmo dentro de nós, como unha dor de cabeza.
Hoxe fixo calor húmida, sen Sol. Mañá volverá saír o Sol, esteamos ou non nós.
Ningún comentario:
Publicar un comentario