NEOPURITANISMO
Iso é o que propugna o politicamente correcto dos bempensantes, non sempre xentes ben nin de ben, eses mesmos que non mudarían unha coma nin do Corán nin da Biblia, nin de ningún outro “libro sagrado” probabelmente. Segundo a novelista viguesa María Orduña “os libros non son manuais de conduta, nin referentes morais a seguir. Son reflexos de épocas concretas e dos seus propios autores. Cambiar o seu contido supón recoñecer a nosa incapacidade para contextualizalos”. Outra cousa é facer edicións críticas serias e construtivas nas que se maticen, sempre a partir do respecto á versión orixinal, visións ou aspectos controvertidos desde unha óptica estritamente contemporánea e actual que poida cuestionar certos desfases temporais ou culturais.
Este revisionismo castrador e moralista intentou modificar os filmes de James Bond, os contos infantís de Roald Dahl ou as novelas de misterio de Agatha Christie, por poñer só uns cantos e inofensivos exemplos. Levándoo ao absurdo, o finalista do premio Nadal Esteban Navarro indica que se rematará por reescribir o Quixote, no que a protagonista sería unha muller (Dona Quixota) e Sancho Panza se chamaría Sancho Talla Grande para non ofender os obesos. Mesmo a visionaria Pardo Bazán pasaría a ser considerada unha simple reaccionaria, por non falar dos debuxos animados de Disney revisitados e reinterpretados.
A boa literatura ten que ser sempre molesta para facer (re)pensar o lector. Ha de ser incómoda tanto nas formas como no fondo porque a súa lectura implica acceder a sistemas de valores e crenzas que non sempre coinciden cos nosos e que nos permiten apreciar a evolución do pensamento humano e percatármonos das nosas propias contradicións interiores. Probablemente, este mesmo artigo, dentro duns anos, sexa posto en entredito sabe Deus por que intrascendentes motivos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario