Deixo en baixo, en texto inserido e dous formatos máis, o artigo aparecido en 2015 en Ágape (revista da Unidade Pastoral de Santa María do Campo de Ribadeo) nº 8, p.4:
0 POBO E(N) FESTA
Verán, máis luz, temperie mais agradable, mais alegria, festa! 0 pobo, a xente, o noso pobo, os pobos, énchense de festa. No caso de Ribadeo, a vila ten aumentado ás festas ditas relixiosas (por orde de achegamento á idea de Ribadeo, a patroa, San Roque, 0 Car-me, Corpus...) outras mais turísticas, folclóricas, mercantís, como a nova dos indianos ou a xa vella (e cambiada dende a súa orixe) xira, ou mesmo actividades que non son declaradas como festas pero tentan achegarse a ese ambiente festivo de diversos xeitos, como a feira do libro e a súa animación de ambiente do pobo durante o seu transcurso.
A luz e o bo tempo ten elevado os ánimos das persoas de sempre. E cando se queren representar eses ánimos, aparece entón a luz. De aí a ligazón de moitas festas co solsticio de verán e máis aínda, de aí que na primavera, cos días máis amplos e luminosos, comece o ánimo de festa. Ánimo que acada o clímax cos eventos festeiros do verán, marcando un atraso en relación ás estacións astronómicas parello ao desfase que manteñen as temperaturas, que acadan o máximo anual a comezos de agosto.
Estamos no verán. Estamos en festa.
Tempo hai, a festa era patrimonio da relixión, mais aló da advocacion santeira que a simbolizaba. Tifia algo de sagrado o dispor de bens en exceso durante un curto período, ainda que despois del viñeran as penalidades cotiáns. Algo herdado -ou non- doutros tempos anteriores nos que o ánimo de vivir concibíase relacionado con deuses máis mundanos, que intervirían no día a día das persoas e os seus problemas. Hoxe parece que volvemos a eses vellos tempos que non se foron nunca de todo. As festas relixiosas teñen mais tradición, pero ó tempo que se desnaturalizan co espectáculo ou a diversión allea ó motivo da festa e que se substitúe, teñen que competir con outras novas, emerxentes, saídas hai pouco da imaxinación da xente. Aí a dos indianos, pero tamén outras moitas que tentan usar a lembranza do medievo, dos celtas, ou do que sexa, para crear ambiente e mover o comercio, e propiciar mais diversion, en competencia tamén cos medios tecnificados de hoxe en día ós que non lles é necesaria a idea de 'festa'. 0 sentido da festa esta a mudar.
Xa non é só o dispor dun algo -tempo, produtos que consumir- propio e apropiado ó perfil da festa, senon o facer fincapé na evasion do día a día, nunha certa emulacion da transcendencia por uns momentos cheos con actividades con caducidade programada pero retomables de xeito mais ou menos continuado. A Igrexa non ten o monopolio festeiro; é mais, está quedando en minoria na convocatoria festiva. Por iso debe imprimir a marca de calidade nas súas propias festas, que as distinga e as faga prosperar non só no tempo, senon de xeito moito mais profundo, nos corazóns. 0 pobo, a vila, estará en festa, pero sera o pobo, a xente, o que sexa unha festa.
Antonio Gregorio Montes
Ningún comentario:
Publicar un comentario